Adwokat. To słowo w przypadku tragicznie zmarłego w wyniku katastrofy smoleńskiej z 10 kwietnia 2010 r. STANISŁAWA MIKKE (1947-2010) zawsze brzmiało dumnie Podkreślał, że przede wszystkim jest adwokatem, nie mecenasem, ale adwokatern Dla tych, którzy się z Nim zetknęli, pozostał w pamięci jako wybitny erudyta, humanista, sumienie i chluba adwokatury, powszechnie szanowany zarówno w środowisku, jak i poza Dbał nie tylko o najwyższe standardy w ukochanej adwokaturze, ale i o pamięć narodu. Niezwykle cierpiał, gdy przedstawiciele adwokatury plamili etos adwokata - mądrego, otwartego na świat człowieka, opiekuna ludzi, przywoływanego ku pomocy - ad vocare! Bolał nad stanem wymiaru sprawiedliwości. Przerażał Go poziom debaty publicznej... brak poszanowania Ojczyzny jako wspólnego dobra, królująca prywata partyjna. Swoją troskę ujawniał w licznych inicjatywach oraz felietonach-esejach, które przez ponad siedemnaście lat zamieszczał na lamach redagowanego przez siebie miesięcznika Palestra" - w autorskim cyklu BEZ TOGI. Publikował też powieści, reportaże, opowiadania oraz - w drugim autorskim cyklu, MEMORI CUSTODIRE - opracowania historyczne przywołujące do pamięci zbiorowej osoby i wydarzenia z ostatniego stulecia polskich dziejów, a przede wszystkim z okresu II wojny światowej

Książka niniejsza, zawierająca pisane najczęściej zielonym adwokackim atramentem felietony oraz innego rodzaju opracowania, w tym kilka opowiadań, jest hołdem Adwokatury Polskiej oddanym jej wielkiemu Przedstawicielowi, a jednocześnie wybitnemu Synowi Ojczyzny