W ciągu z górą stulecia powiedziano wiele na rzecz psychologizmu i przeciw niemu, lecz niestety zazwyczaj jedynie inter alia. Nie napisano do dziś żadnej wszechstronnej rozprawy na jego temat, chociaż występował jako pewna teoria wiedzy w naukach społecznych i humanistyce, a także jako główny adwersarz wielu szkół filozoficznych – takich jak pozytywizm logiczny, fenomenologia, egzystencjalizm ontologiczny, a ostatnio strukturalizm. [...]
Moje studium psychologizmu ogranicza się do estetyki i teorii literatury. W odróżnieniu od prac, które sprowadzają psychologizm do ram czasowych drugiej połowy XIX wieku, kiedy to otwarcie ogłaszano psychologię Grundwissenschaft, zakres historyczny przedmiotu rozważań mojej książki rozciąga się od asocjacjonizmu brytyjskiego po szereg dwudziestowiecznych szkół psychologicznych. Próbuję tropić pierwiastki psychologizmu w antyku greckim, w hedonistycznych tendencjach Renesansu i w empiryzmie brytyjskim.
(Z Przedmowy)