Asaf - Silent Prayer

wytwórnia: Soliton, 2020

nośnik: CD, format: CD, ilość nośników: 1

digipack

nr kat.: SL669-2, 5901571096698

czas: 49:59
jazz

https://youtu.be/DDKoNubPfvM

Zespół ASAF w składzie:

Joanna Gajda – piano

Piotr Jankowski – drums

Franciszek Pospieszalski – double bass

Maciej Sikała – soprano saxophone, tenor saxophone

Gościnnie:

w utworze nr 5: Michał Bąk – double bass

w utworze nr 7: Barbara Pospieszalska – vocal

1. Hopefulness

2. Revival – Live

3. Silent Prayer

4. Rise and Shine

5. Faith – Live

6. Inner Child

Bonus:

7. Rozmowa z Ojcem – Live

„Silent Prayer” to album zespołu ASAF – akustycznego kwartetu jazzowego, w skład którego wchodzą: Piotr Jankowski – lider, perkusja; Maciej Sikała – saksofon tenorowy i sopranowy; Joanna Gajda – fortepian; Franciszek Pospieszalski – kontrabas. Gościnnie na płycie wystąpili również Michał Bąk – kontrabas oraz Barbara Pospieszalska – wokal. Repertuar stanowią kompozycje muzyków: Macieja Sikały, Franciszka Pospieszalskiego, Joanny Gajdy oraz Michała Bąka. Album został wydany nakładem wytwórni Soliton. Płyta została objęta patronatem medialnym przez TVP Kultura, Jazz Press, Radio Gdańsk, Erę Jazzu, Gość Niedzielny, oraz Telewizję Republika.

Znany publicysta muzyczny i wykładowca Akademii Muzycznej w Gdańsku – Stanisław Danielewicz, tak pisze o albumie:„Próbowałem znaleźć odpowiedź na pytanie, dlaczego z chęcią sięgałem po tę płytę i wielokrotnie umieszczałem ją w odtwarzaczu. Nie jest przecież w żadnym stopniu rewolucyjna, odwołuje się do form i brzmień dobrze znanych (przynajmniej tym, którzy choć trochę orientują się w historii jazzu i pokrewnych gatunków ostatnich kilkudziesięciu lat). I zadając sobie takie pytanie, pomyślałem o Wyntonie Marsalisie, który w ramach swojego Lincoln Jazz Center również odwołuje się do tradycji, a jego dokonania nieodmiennie wzbudzają podziw i szacunek odbiorców, w żadnej mierze nie uchodząc za epigońskie. Powodem owego podziwu odbiorców nie są przecież wyłącznie umiejętności techniczne starannie dobieranych wykonawców (choć mamy zawsze do czynienia z najwyższymi standardami). Jak więc określić ową magiczną wyjątkowość przekazu jazzowej tradycji w formie nieskażonej, a jednocześnie niepowtarzalnej, wysoce zindywidualizowanej? Odpowiedź zawiera się w dwóch nakazach. Pierwsze: wśród wielu stylistycznych ścieżek wybieraj zawsze taką, która najprostszą drogą prowadzi do celu - a celem jest wyrwanie odbiorcy z codzienności, obojętności, nieuwagi, szarości. Drugie: musisz wierzyć, że twoja muzyka jest misją, a nie tylko splotem technicznych ustaleń, dotyczących takiej czy innej interpretacji elementów dzieła muzycznego. Obie te powinności dla amerykańskich muzyków są nietrudne do zaakceptowania, jako że łączą się z powszechną obecnością muzyki gospel w tradycji jazzu i nie tylko jazzu. A tym samym z wiarą, że duch pojawia się co prawda tam, gdzie chce - ale musimy go zaprosić. Takie myśli towarzyszyły mi, gdy po raz kolejny słuchałem „Silent Prayer”. Nie ma dla mnie „nakazowego” znaczenia tytuł płyty, gdyż owa „cicha modlitwa” nie jest obecna wyłącznie dlatego, że kilkoro muzyków taką nazwą postanowiło nazwać zestaw zawartych tu utworów. Ale jeśli pójść tropem owego tytułu, to jakie były intencje owej modlitwy? W gmatwaninie stylów muzycznych poprowadź nas Panie drogą najprostszą, byśmy uniknęli wejścia w ślepe ścieżki czysto formalnych poszukiwań. Niech połączą nas ze słuchaczami melodia i brzmienie, w których każdy odnajdzie znajome dźwięki, ułożone na nowo. I niech umacniają nas w pięknie. Daj nam Panie zdolność najpełniejszego wykorzystania naszych umiejętności. Modlitwa została wysłuchana, jak wierzę. „Silent Prayer” to znakomita płyta, która wzbogaci nie tylko jazzową dyskografię, ale będzie źródłem refleksji, wynikłej z bliskości estetyki absolutu.”