Książka „Z jakiej paki” jest uzupełnieniem dwóch wcześniejszych książek autora: „Sonderbehandlung” (zbrodnie na polskich dzieciach w III Rzeszy)  oraz „Dzieci z Litzmannstadt” (zbrodnie na dzieciach w łódzkim getcie). Tym razem przedstawia dowody działań na szkodę polskiego społeczeństwa rządów komunistycznych w rozliczaniu niemieckich zbrodni popełnionych w czasie II wojny światowej w Polsce, a także na terenie III Rzeszy.

Początki tych szkodliwych działań sięgają 1947 roku, gdy w wyniku sfałszowanych wyborów parlamentarnych władzę w Polsce obejmują komuniści. Rozliczenia Polski z Niemcami zostały podporządkowane wschodniemu sąsiadowi.

Jedną z decyzji ówczesnych władz było ograniczenie do minimum działalności Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich oraz zlikwidowanie Okręgowych Komisji BZN.  Rozliczanie niemieckich zbrodni roku powierzono ówczesnym „bojownikom o demokrację”, czyli Związkowi Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBOWID), na którego czele staje Franciszek Jóźwiak, były członek Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. W latach wojny szef sztabu Armii Ludowej, a po wojnie komendant główny Milicji Obywatelskiej oraz minister Bezpieczeństwa Publicznego. Kończą działalność delegatury PCK w Niemczech. Rozwiązano działającą w Berlinie Polską Misję Wojskową, której zadaniem było m.in. przeprowadzanie ekstradycji przestępców wojennych, a także pomoc przy odzyskiwaniu polskich dzieci pozostających w III Rzeszy. Tysiące dzieci nie wróciło do Polski, a setki z nich trafiło do innych krajów.

Decyzja władz komunistycznych z 1947 roku  okazała się błędem nieodwracalnym i niewybaczalnym, a jej skutkiem były tysiące nierozliczonych niemieckich zbrodni na Polakach. Taki stan trwał do 1965 roku.

Przedstawiona w książce sprawa niemieckiego obozu dla polskich dzieci w Łodzi  jest przykładem kłamstwa historycznego władz komunistycznych. Gdy Niemcy kończyli rozliczenia z innymi krajami, w tym z Izraelem, w Polsce postanowiono „przyspieszyć” rozliczenia i przykryć kilkunastoletnie zaniedbania, Należało przekonać społeczeństwo, że np. w Łodzi istniał obóz koncentracyjny, w którym mordowano tysiące polskich dzieci, a jej  główną sprawczynią miała pozostać w oczach społeczeństwa nadzorczyni Eugenia Pol, a nie niemiecki okupant, który stworzył dzieciom warunki życia niewiele odbiegające od panujących w obozach koncentracyjnych.

Do przekazania społeczeństwu fałszywej historii łódzkiego obozu, z którą od wielu lat zmaga się IPN, wykorzystano cały aparat państwowy w tym Służbę Bezpieczeństwa, wymiar sprawiedliwości oraz media. Główne role powierzono Józefowi Witkowskiemu vel   Gackowi - funkcjonariuszowi SB występującego w roli byłego więźnia łódzkiego, prawnikowi Romanowi Hrabarowi – wówczas współpracownikowi SB oraz prokuratorowi Zbigniewowi Płotnickiemu. "Przypadkowo” jej aresztowanie odbyło się 12 grudnia 1970 roku, a tego samego dnia wieczorem  władza ogłosiła podwyżkę cen żywności, która stała się źródłem krwawych "wydarzeń grudniowych", szczególnie na Wybrzeżu..

W książce opartej głównie na źródłach IPN – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, zamieszczonych jest kilkaset fotografii oraz dokumentów archiwalnych.

Autor ma nadzieję, że lektura książki pomoże wielu rodzinom pokrzywdzonym przez III Rzeszę w zrozumieniu odpowiedzi „Z jakiej paki?”, udzielonej przez premiera polskiego rządu podporządkowanego interesom zachodniego sąsiada, na pytanie o odszkodowanie wojenne od państwa niemieckiego.