„Zaburzenie porządku”

Autor: III1
Technika mieszana na płótnie, 50x60 cm
Rok: 2022

Opis katalogowy:

<em>Nie ma już harmonii bez napięcia. Nie ma ładu bez punktu przeciążenia. Nie ma przyszłości bez ryzyka rozbicia formy."</em>

„Zaburzenie porządku” to nie tylko obraz – to manifest. Geometryczna symfonia, która najpierw uspokaja precyzją, by chwilę później zburzyć ją jedną decyzją artysty. To dzieło balansuje na granicy ikonicznej struktury i symbolicznej transgresji – niby porządek, ale już nie ten sam.

Widzimy cztery niemal identyczne formy – nawiązujące do archetypicznego porządku, mandali, kompasu, symbolu kierunku, może też do porządku politycznego. Jednak każda z tych form jest subtelnie inna, jakby wirująca na osi błędu. Uwagę przykuwa nie tylko ich chromatyczne zróżnicowanie (inwersyjne czerwienie, złamane błękity), ale i układ – który tylko pozornie tworzy krzyż, oś symetrii.

Bo przecież to nie jest obraz o równowadze. To obraz o jej zaburzeniu. W jego centrum znajduje się czarne pole – jak przestrzeń wykluczenia. Jak kod binarny z błędem. W tej czerni pojawiają się białe figury – proste, niemal komputerowe. Niczym retrowizje z gier arcade – puste pola, czekające na impuls. To one tworzą napięcie. Są jak niedokończone decyzje, jak zamrożone konflikty – tkwiące w systemie i gotowe do aktywacji."

=====

„Zaburzony porządek” to obraz balansujący między precyzją a niepokojem, między regułą a jej subtelnym złamaniem.

W jego centrum znajduje się ukryta, ale wyraźnie zorganizowana struktura geometryczna – zbudowana z hexagonów i rotujących symetrycznie form, nawiązujących do czterech gwiazd przypominających znany symbol, ale ukazanych w inwersyjnych kolorach – przeciwnych do tych, które funkcjonują w przestrzeni narodowej i politycznej, przywodzących na myśl odwrócenie znanych znaczeń i wartości.

To obraz, który może być odczytany na wiele sposobów – jako wizualna reprezentacja zaburzenia ładu światowego, jako komentarz społeczny, lub jako eksperyment z formą i napięciem.

To świadome odwrócenie porządku – symboliczne przesunięcie znaczeń. Obraz staje się przestrzenią napięcia: między strukturą a zakłóceniem, między kontekstem narodowym a uniwersalnym pytaniem o wpływ jednego systemu na drugi.

Umieszczony po prawej stronie czarny prostokąt działa jak przerwanie rytmu, brutalne zderzenie z inną siłą – być może władzą, cenzurą, siła z zewnątrz lub po prostu odmienną narracją.

W centrum geometrycznego układu znajdują się także cztery białe figury - minimalistyczne, zbudowane z prostych, nakładających się prostokątów. Ich forma – na pierwszy rzut oka abstrakcyjna – przywodzi na myśl działka z 8-bitowych gier arcade, gotowe do strzału, ale nieruchome, jakby w stanie zawieszenia. Można je odczytać jako potencjalne punkty zapalne, gotowe do działania, lecz powstrzymywane przez system lub niepewność. Nawiązują do cyfrowego świata, który kiedyś oferował iluzję kontroli. To również refleksja nad czasem zawieszenia – napięciem, które rośnie, choć nic jeszcze się nie wydarzyło.

Ich biel pośród czerni to przerwanie mroku, ale też jego część. Nie strzelają – ale mogłyby. To wizualna cisza z ładunkiem niepokoju. To nieprzypadkowy kontrast: elementy kojarzone z akcją, impulsem, ruchem – pozostają nieruchome, milczące, jakby czekały na sygnał, którego jeszcze nie ma. Ich obecność tworzy napięcie – bez wybuchu, bez hałasu – sugerując, że coś może się wydarzyć, ale jeszcze się nie zaczęło.

Czy geometria może kłamać? Czy idealny porządek jest możliwy, jeśli choć jeden jego element zostanie zniekształcony, zignorowany lub odwrócony?

To dzieło nie daje spokoju. I nie musi. Ma prowokować – do myślenia, obserwacji i zadawania pytań.

======

Ten obraz to rozmowa z historią współczesnej abstrakcji – w duchu Bauhausu, Suprematyzmu i Cyfrowego Minimalizmu. Ale nie tylko. To także polityczny manifest epoki zakłóceń. Kolory przywołujące narodowe symbole – ale odwrócone. Struktura – zakłócona. Czerń – nie jako tło, lecz jako działająca siła. Zaburzenie porządku to artystyczny glitch – kontrolowany błąd w kodzie kulturowym.

Obraz przypomina, że każdy system – niezależnie od tego, jak jest skonstruowany – może zostać podważony z wnętrza. Że nawet idealna symetria może się załamać, jeśli zmieni się jeden wektor. I że często to właśnie moment zaburzenia mówi o nas najwięcej.

Do jakiego wnętrza?
Dla przestrzeni myślących, w których sztuka nie ma być ozdobą – tylko głosem. Do oprawy w minimalistyczną ramę.

Certyfika autentyczności, bio autora, możliwa faktura VAT dla szukających kosztów.