Kiedy wybuchły wojny z rewolucyjną Francją (1792-1799), armia austriacka była postrzegana jako jedna z największych i najsilniejszych w Europie. Co prawda poniosła szereg porażek w czasie wojny o sukcesję austriacką (1740-1748), ale w ciągu siedmioletniego okresu... Wojny (1756-1763) potrafiła utrzymać pole wielkiej armii pruskiej, a nawet (choć rzadko) zadawać porażki – jak w bitwie pod Kolinem w 1757 roku. Armia austriacka dobrze spisała się także podczas wojny o sukcesję bawarską (1778-1779). Jednak pomimo reform przeprowadzonych za panowania Marii Teresy (1740-1780) i Józefa II (1780-1790) armia austriacka okazała się ustępować w polu wojskom rewolucyjnej i napoleońskiej Francji, co było wyraźnie czego dowodem była kampania włoska 1796-1797 i takie bitwy jak pod Austerlitz (1805) czy Wagram (1809). Biorąc powyższe pod uwagę, nie jest zaskakujące, że w czasie wojen napoleońskich (1799-1815) armia austriacka przeszła reformy (podobnie jak armia pruska po 1806 r.), a zmiany te dotyczyły także kawalerii austriackiej. Jedną z podstawowych jednostek lekkiej kawalerii były pułki husarskie, których w 1809 roku było 11 – każdy liczył ok. 1480 ludzi podzielonych na 8 szwadronów, ok. 185 ludzi każdy. Podstawową bronią husarii po 1805 roku była szabla model 1803 o długości ostrza 84 centymetry. Dodatkowym uzbrojeniem był karabin kawaleryjski Model 1798 o długości 85 cm i wadze 2,45 kg. Pułki husarskie armii austriackiej rekrutowały się niemal wyłącznie z Węgrów. Byli znani jako wielka lekka kawaleria, a austriaccy huzarzy byli znani z doskonałego opanowania tajników jazdy konnej. Potrafili walczyć także na otwartym polu, czego dobitnym dowodem była bitwa pod Lipskiem w 1813 roku.