Boris Aleksandrowicz Rybakow (ros. Бори́с Алекса́ндрович Рыбако́в, ur. 21 maja?/3 czerwca 1908 w Moskwie, zm. 27 grudnia 2001 tamże) – rosyjski historyk i archeolog.

Urodził się w rodzinie staroobrzędowców, jego ojciec (absolwent Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego) zajmował się badaniami rozłamu w Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej. W 1930 ukończył studia na Wydziale Historycznym Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego i został pracownikiem naukowym archiwum Rewolucji Październikowej, w 1931 starszym pracownikiem naukowym, a 1943–1948 był kierownikiem działu Państwowego Muzeum Historycznego. Zajmował się historią Rusi i Rosji. Od 1939 kierował katedrą historii Rosji na Uniwersytecie Moskiewskim (w latach 1950–1952 był dziekanem). Od 1956 do 1987 był dyrektorem Instytutu Archeologii Akademii Nauk ZSRR.

Skupiał się na badaniach dawnej Słowiańszczyzny wschodniej. Prowadził wykopaliska m.in. w Moskwie, Nowogrodzie Wielkim, Zwienigorodzie, Czernihowie, Perejasławiu, Tmutarakaniu i Putywlu.

Książka nie była tłumaczona na język polski. Wydana przez wydawnictwo Nauka w Moskwie.

Na stronie tytułowej pieczątka właściciela.