askakująco szczere wspomnienia z okresu do roku 1989. Autor nie wykazuje większego przywiązania do przełomowych momentów swego życia, ani nawet do chronologii i geografii. Woli penetrować rozległe pokłady pamięci. Mimo licznych meandrów i gwałtownych zmian tematów Dylan nie pozwala czytelnikowi stracić wątku. Początek i koniec to mniej więcej to samo miejsce; cisza przed burzą, która wyniosła go na wyżyny sławy. Ów początek i koniec to pierwsze kroki na nowojorskiej scenie. A pomiędzy - wspomnienia z dzieciństwa, wchodzenie w dorosłość w ostępach prowincjonalnej Minnesoty, spowiedź z rozterek u progu kariery tekściarza, opowieść o muzycznych idolach i literackich fascynacjach. I mimo że obszerny fragment wiąże się z powstawaniem albumu "Oh Mercy" (1989r.) to książka jest w istocie wejrzeniem we wczesne lata twórczości, które sprawiły, że Dylan został okrzyknięty "sumieniem pokolenia".