W cieniu czasu, gdzie wspomnień blask,
Polonez Caro, znaczenie ma swój własny.
Dwie cewki zapłonowe, jak dwa serca bijące,
Na drodze życia, razem wspólną ścieżką idące.

Stare, lecz mocne, jak czasu świadkowie,
Na podwójnym zapłonie tańczą zmysłowe.
Wnetarz ich skrzeczy, w harmonii dzwięków,
Poloneza Caro, jak baśniowy żywioł smoków.

Za kierownicą dwie dłonie doświadczenia,
Prowadzą auto, jak wódz mądry kadencja.
W lusterkach odbicie lat minionych,
Przypadków, przeżyć, drogi bez liku.

Cewki zapłonowe, jak dwie dawne piękności,
W metalowej karoserii, jak skarby z zamkniętej skrzyni.
Przeszłość ich spaja, wspomnień nić tkająca,
Polonez Caro, jak stara piosenka śpiewająca.

Pod maską pulsują, jak serca zakochane,
W ruchu mechanicznym, w tanecznym układzie skomplikowane.
Dwie cewki, jak dwa istnienia zgranego duetu,
Polonez Caro, to ich wspólny śpiew.

Na ulicy życia, wśród wspomnień zaklętych,
Cewki zapłonowe, jak dwie dusze starych.
Wiatr lat przewiewa, ale one trwają,
Polonez Caro, w ich sercach zapisany.

Tak więc, niech ta ballada dźwięczy jak melodyjny walt,
O dwóch cewkach zapłonowych, co wspólnie trwają w czasie złotym.
Polonez Caro, jak zegar życia stary,
Dwie cewki, w nim jak gwiazdy na niebie skąpani.