stan dobry plus - zagięcie na rogach - widoczne na ostatnim zdjęciu

CYTUJE AUTORKĘ..." Przez cały ten czas policja żydowska ładowała zmagających się z nią ludzi do wagonów towarowych i je plombowała" - co działo się na UMSCHLAGPLATZU----------------------STRONA 72 ( zdjęcie w galerii)

274 strony + ilustracje

16 cm x 24 cm

Maria Flukowska (1904 - 1977), działaczka konspiracyjna i opiekunka artystów, w styczniu 1942 roku wynajęła w Warszawie mieszkanie w willi przy ul. Szustra. Tam w różnym okresie ukrywała m.in. żydowskiego reżysera Arnolda Szyfmana, 12 dorosłych osób pochodzenia żydowskiego oraz sześcioro żydowskich dziewczynek. Jednej z nich, 4-letniej Ewie Cyprys, wyrobiła dokumenty na nazwisko "Flukowska" i choć mąż nie miał rodzeństwa przedstawiała ją jako jego bratanicę. By móc utrzymać ukrywanych Żydów, Maria Flukowska sprzedała swoje kosztowności, książki i obrazy.

Halina Leszczyńska (1923 - 1988) pomagała matce ukrywać Żydów. W Wielkanoc 1944 roku małą Ewę Cyprys wywiozła z Warszawy do swojej babki Julii Ladzińskiej mieszkającej w Poroninie, która z ogromnym oddaniem opiekowała się żydowskim dzieckiem do końca wojny. Ewa Cyprys przeżyła okupację i zaświadczyła w instytucie Yad Vashem, że została uratowana przez trzy uhonorowane kobiety. Dziś nazywa się Ewa Panas i mieszka w Londynie.

A to pani wpadła na pomysł, aby złożyć wniosek o medal dla Marii Flukowskiej.

– Przygotowując artykuł poświęcony Marii Flukowskiej i znając archiwalia rodzinne dotyczące ratowania przez nią polskich Żydów, postanowiłam sprawdzić w Yad Vashem w Jerozolimie, czy Maria została uhonorowana medalem „Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata”. Okazało się, że pomimo zgłoszenia jej nazwiska – z powodu braku potrzebnych świadectw osoby bezpośrednio uratowanej – nie został jej przyznany. W spuściźnie po rodzinie Flukowskich znajdowało się wiele listów Ruth Cyprys, matki małej Ewy, z wyrazami wdzięczności. Były też fałszywe metryki, zameldowania i inne dokumenty z tego okresu. A dodatkowo Jolanta Liskowacka zobaczyła w księgarni książkę „Skok dla życia. Pamiętnik z czasów okupacji Polski” Ruth Altbeker Cyprys (Wyd. Philip Wilson, Warszawa 2000, wyd. I w Londynie w 1997). Dzięki informacji polskiego wydawcy dotarłam do Ewy Cyprys, która przetrwała wojnę jako Ewa Flukowska. Złożyła stosowne oświadczenia w Yad Vashem, rozszerzając wniosek o medal również dla Haliny Leszczyńskiej i jej babci, Julii Ladzińskiej.

CYTUJE AUTORKĘ..." Przez cały ten czas policja żydowska ładowała zmagających się z nią ludzi do wagonów towarowych i je plombowała" - co działo się na UMSCHLAGPLATZU----------------------STRONA 72 ( zdjęcie w galerii)

274 strony + ilustracje

16 cm x 24 cm

2000 rok

Niesamowity pamiętnik polskiej żydówki, napisany w 1946 roku.

Bardzo źle ocenia rolę policji żydowskiej.

SŁOWA KLUCZOWE : POLICJA ŻYDOWSKA, ŻYDOWSCY AGENCI GESTAPO, ŻYDZI WYDAJĄCY ŻYDÓW- KRYJÓWKI ; KRONIKA GETTA WARSZAWSKIEGO, POMOC POLAKÓW W UKRYCIU ŻYDÓW, SPRAWIEDLIWY WŚRÓD NARODÓW ŚWIATA, UMSLAGPLATZ - ładowanie przez Policję Żydowską ludzi do wagonów.

Dzięki tej książce i potwierdzeniu córki autorki trzy polki otrzymały medal : Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata

Wspomnienia Ruth Altbeker ( 1910-1979 ), która była świadkiem wielkiej grozy, wielkiego bólu i wielkiej odwagi, obejmujące lata 1939-45, to niezwykły, wstrząsający przez swój autentyzm dokument o okupacji niemieckiej w Polsce. To świadectwo determinacji i inteligencji młodej kobiety, która przeżyła tylko dzięki swej niezłomnej woli i zdolności do podejmowania zapierającego dech ryzyka.

Instytut Yad Vashem pośmiertnie uhonorował medalami "Sprawiedliwy wśród narodów świata" Julię

Ladzińską, Marię Flukowską i Halinę Leszczyńską. Babka, matka i

córka udzieliły podczas okupacji schronienia, bądź uratowały od

śmierci, ponad 20 Żydów, w tym sześcioro dzieci----(09-01-2005 (16:50). Ambasador Izraela Dawid Peleg przekazał medale i dyplomy pracownikom szczecińskiej Książnicy Pomorskiej.

Opiekująca się zbiorami Cecylia Judek, podczas przygotowywania artykułów o wojennych losach Marii Flukowskiej, trafiła na ponad 90 listów Ruth Cyprys, matki jednej z uratowanych dziewczynek, do Julii Ladzińskiej. Cyprys dziękowała w nich matce Marii Flukowskiej za uratowanie życia córce i opiekę nad nią.

Maria Flukowska (1904 - 1977), działaczka konspiracyjna i opiekunka artystów, w styczniu 1942 roku wynajęła w Warszawie mieszkanie w willi przy ul. Szustra. Tam w różnym okresie ukrywała m.in. żydowskiego reżysera Arnolda Szyfmana, 12 dorosłych osób pochodzenia żydowskiego oraz sześcioro żydowskich dziewczynek. Jednej z nich, 4-letniej Ewie Cyprys, wyrobiła dokumenty na nazwisko "Flukowska" i choć mąż nie miał rodzeństwa przedstawiała ją jako jego bratanicę. By móc utrzymać ukrywanych Żydów, Maria Flukowska sprzedała swoje kosztowności, książki i obrazy.

Halina Leszczyńska (1923 - 1988) pomagała matce ukrywać Żydów. W Wielkanoc 1944 roku małą Ewę Cyprys wywiozła z Warszawy do swojej babki Julii Ladzińskiej mieszkającej w Poroninie, która z ogromnym oddaniem opiekowała się żydowskim dzieckiem do końca wojny. Ewa Cyprys przeżyła okupację i zaświadczyła w instytucie Yad Vashem, że została uratowana przez trzy uhonorowane kobiety. Dziś nazywa się Ewa Panas i mieszka w Londynie.

A to pani wpadła na pomysł, aby złożyć wniosek o medal dla Marii Flukowskiej.

– Przygotowując artykuł poświęcony Marii Flukowskiej i znając archiwalia rodzinne dotyczące ratowania przez nią polskich Żydów, postanowiłam sprawdzić w Yad Vashem w Jerozolimie, czy Maria została uhonorowana medalem „Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata”. Okazało się, że pomimo zgłoszenia jej nazwiska – z powodu braku potrzebnych świadectw osoby bezpośrednio uratowanej – nie został jej przyznany. W spuściźnie po rodzinie Flukowskich znajdowało się wiele listów Ruth Cyprys, matki małej Ewy, z wyrazami wdzięczności. Były też fałszywe metryki, zameldowania i inne dokumenty z tego okresu. A dodatkowo Jolanta Liskowacka zobaczyła w księgarni książkę „Skok dla życia. Pamiętnik z czasów okupacji Polski” Ruth Altbeker Cyprys (Wyd. Philip Wilson, Warszawa 2000, wyd. I w Londynie w 1997). Dzięki informacji polskiego wydawcy dotarłam do Ewy Cyprys, która przetrwała wojnę jako Ewa Flukowska. Złożyła stosowne oświadczenia w Yad Vashem, rozszerzając wniosek o medal również dla Haliny Leszczyńskiej i jej babci, Julii Ladzińskiej.

Podobnie Paweł Wiederman w niesamowitym pamiętniku Płowa bestia źle ocenia rolę policji żydowskiej itp

Na stronie 234 pisze , cytuję " Milicja miała obecnie czas swego wielkiego  żniwa. Za długo na taką  okazję czekali, aby jej obecnie odpowiednio nie wyzyskali. Milicjant był głuchy na wszelkie błagania, zwrócone do jego uczuć ludzkich, do pokrewieństwa lub dawnej znajomości. Nic go nie zdołało przekonać prócz grubej sumy, wsuniętej do łapy"

Na stronie 109 pisze , cytuje  "W noc ciemną, dżystą , puściło się na ulicę żydowską na polowanie na ludzi 120 milicjantów. Każdy z nich trzymał w ręku elektryczną latarkę. Egipskie ciemności nocy zostały nagle rozerwane świecącymi punkcikami, przypominającymi z dala robaczki świętojańskie.Dziwna to była noc świętojańska dla  Żydów. Niejedna rodzina żydowska została podczas tej nocy zupełnie doszczętnie zniszczona i jakby zupełnie z korzeniami wyrwana. A co najsmutniejsze , przez własnych współbraci"

Na stronie 58 pisze, cytuję "Największą naszą plamą pozostanie na zawsze to, że znalazły się takie indywidua spośród Żydów, które były na usługach niemieckiej policji, pomagając jej w wykrywaniu ukrytych majątków żydowskich......."takie indywidua "macherem" zwane. odgrywało zazwyczaj podwójną rolę. Z jednej strony denuncjowało swoją ofiarę,a z drugiej strony występowało po tym w roli obrońcy. Macherzy byli w dobrych stosunkach z policją i dzieki temu po nasłaniu na ofiarę policji i po odpowiednim sterroryzowaniu jej, byli w stanie wszystko jeszcze naprawić i doprowadzić do stanu pierwotnego za pobraniem bardzo wysokiego okupu, którym dzielili się z policją"