Święty Kamil de Lellis był z pochodzenia Włochem. Urodził się w 1550 r. w Bucchianico.. Wywodził się z rodziny szlacheckiej. Matka Kamila, z rodu Compellis, przyjęła ona narodziny syna z wielkim niepokojem. Ujrzała w marzeniach sennych chłopca stojącego na czele grupy rówieśników. Każdy z chłopców nosił na piersi czerwony krzyż. Takim krzyżem znaczono przestępców skazanych na karę śmierci.

Kamil kilkukrotnie zaciągał się do wojska. Któregoś dnia stracił wszystko, przegrywając w karty swoje szlachectwo, majątek, broń a nawet rzeczy osobiste. Kiedy w 1574 r. prosił o jałmużnę przed kościołem Kapucynów, prokurator klasztoru, zaproponował mu pracę przy budowie klasztoru. Pracując przy budowie klasztoru, 2 lutego 1575 r. doznaje cudownego nawrócenia. Otrzymuje upragniony habit franciszkański, jednak zakonne śluby Kamila muszą zostać odłożone. Zmuszony jest poddać się leczeniu po odnowieniu się ran wojennych. Przez okres czterech lat, w czasie których leczył ranę, oddaje się bezgranicznie chorym i cierpiącym odnajduje w ich przepełnionych bólem twarzach oblicze samego Chrystusa. W 1584 roku Kamil przyjmuje święcenia kapłańskie. W 1586 r. roku Sykstus V zatwierdza wspólnotę jako Stowarzyszenie Sług Chorych i daje jej przywilej noszenia na zakonnym habicie czerwonego Krzyża. Tak wypełnił się proroczy sen matki. Grzegorz XIV podniósł Towarzystwo do rangi Zakonu i nadał mu nazwę: Zakon Kleryków Regularnych Posługujących Chorym.

Kamil de Lellis zmarł 14 lipca 1614 r. w 1742 r. beatyfikował, a w 1746 r. kanonizował go Benedykt XIV. Leon XIII ogłasza św. Kamila w 1886 r. patronem wszystkich chorych i szpitali na świecie, a w 1930 r. Pius XI - patronem i opiekunem personelu medycznego.

W kościele św. Magdaleny w Rzymie, należącym do kleryków regularnych św. Kamila, szczególnie czczony jest obraz Najświętszej Maryi Panny Wspomożycielki Chorych. Mówi się, że obraz ten został namalowany przez słynnego dominikanina, malarza Fra Angelico.

W 1860 r. kamilianin, bł. Ferdynand Vicari założył Bractwo Matki Bożej Uzdrowienie Chorych, którego patronami są śś. Józef i Kamil. Bractwo to podniesione zostało przez Piusa IX do godności arcybractwa. Jego celem jest wypraszanie pomocy dla chorych, zwłaszcza konających. Członkowie odmawiają kamiliańską koronkę za konających i modlitwy za chorych, rozważają Pismo Święte i pomagają cierpiącym ludziom. Bractwo eryguje generał kamilianów, jednak może udzielić tych uprawnień innym kapłanom m.in. na poświęcenie czarnego szkaplerza z czerwonym krzyżem. Formuła poświęca nia szkaplerza i przyjmowania do bractwa znajduje się w Rytuale Rzymskim: Benedictio et imposition Scapularis M. Mariae Virginis subtit. Salus Infirmorum. Bractwo otrzymało odpusty od Piusa IX i Leona XIII w 1860 i 1883 r., zostały one ratyfikowane przez Reskrypt Kongregacji Odpustów, 21 lipca 1883 r.

Odpusty są związane z Bractwem, szkaplerz był oznaką przynależności do niego. Szkaplerz to jeden lub dwa czarne, sukienne płatki; na płatku (lub na awersie jednego) spadającym na piersi powinien znajdować się wizerunek Matki Bożej Uzdrowienia Chorych, z postaciami św. Józefa i św. Kamila, na drugim płatku (lub rewersie) naszyty czerwony krzyżyk, zwany Krzyżem św. Kamila. Obecnie noszenie szkaplerza nie jest praktykowane, jednakże bractwo nadal, również w Polsce prowadzi działalność.