Komedia kryminalna

Policjant z Detroit, Axel Foley (Eddie Murphy), aby wyjaśnić sprawę śmierci przyjaciela, Mikeya (James Russo), udaje się do Beverly Hills. Na miejscu odkrywa, że jego kumpel miał dużą wiedzę o nielegalnych interesach swojego pracodawcy, Victora Maitlanda (Steven Berkoff). Przeczuwa, że to on zlecił zabójstwo. Po wizycie w biurze u podejrzanego zostaje jednak z niego wyrzucony i ląduje na komisariacie lokalnej policji. Tam porucznik Andrew Bogomil (Ronny Cox) daje mu do zrozumienia, że jego obecność w mieście nie jest pożądana. Jakby tego było mało, nakazuje detektywowi Billy'emu Rosewoodowi (Judge Reinhold) i sierżantowi Johnowi Taggartowi (John Ashton), aby go obserwowali. Mimo to Foley na własną rękę kontynuuje śledztwo...

Ten film stał się jedną z najlepszych hollywoodzkich komedii sensacyjnych lat 80. To dzięki temu filmowi zyskał sławę Eddie Murphy. Odpowiedzialni za produkcję Don Simpson i Jerry Bruckheimer stworzyli nową jakość w kinie rozrywkowym – okroili psychologię postaci, zastępując skomplikowane dylematy sprawnie napisanymi, dowcipnymi dialogami. Można zarzucać Gliniarzowi z Beverly Hills, że zawiera papierowe postacie – tak, ale jednocześnie nie można nie zauważyć, że dostarcza też zabawy najwyższej jakości. Hollywood i sam Bruckheimer zaczęli w kolejnych latach czerpać z ogromnego sukcesu kasowego Gliniarza. Można postawić tezę, że współczesne komedie sensacyjne w stylu Godzin szczytu posiadają wspólnego pradziada w postaci filmu Martina Bresta. Główną postacią jest szczwany policjant Axel Foley grany przez Murphy’ego. Ginie jego partner, sytuacja zmusza go do poprowadzenia śledztwa na własną rękę. Od tego momentu zaczynają się kłopoty Axela ze zwierzchnikami oraz depczącymi mu po piętach płatnymi zabójcami. Murphy, jak na zawodowego komika przystało, przez kolejne perypetie przejdzie z uśmiechem na twarzy. Na uwagę zasługuje bardzo dobry i zarazem jeden z najbardziej znanych soundtracków wszech czasów, autorstwa Harolda Faltermeyera