Obraz olejny o wymiarach 41 x 27 cm sprzedaję wraz z ramą.

Dwór był przez wiele stuleci ozdobą majątku ziemskiego w Brzeźcach. Zbudowany z drewna modrzewiowego, ozdobiony ciekawymi detalami architektonicznymi, takimi jak ganek kolumnowy, weranda, balkon, cieszył oko swoich właścicieli. Podobnie jak kiedyś, tak i teraz jego wygląd budzi zainteresowanie.

Historia dworu i majątku w Brzeźcach nie jest całkowicie poznana. Wiadomo, że do końca XVI w. majątek należał do rodziny Brzeskich, później przez krótki okres gospodarowali w nim Bylinowie, a następnie został odkupiony przez rodzinę Kożuchowskich. W ich rękach pozostawał do końca XVII w. Nieznane są XVIII-wieczne losy budowli. Wiadomo jedynie o poszczególnych osobach z nią związanych. Około 1780 r. jako właściciele figurowali Marcin i Urszula Wolscy, a już dziewięć lat później niejaki Rogowski. W latach 1792-1839 Brzeźce należały do Józefa Zapolskiego. W 1840 r. od spadkobierców Zapolskiego majątek nabyła rodzina Sadowskich. W 1891 r., w drodze licytacji, Brzeźce kupił Adolf Bagniewski herbu Bawola Głowa. Materiały archiwalne nie wskazują również jednoznacznie na fundatora i autora projektu architektonicznego obecnego dworu w Brzeźcach. Budowniczowie posadowili go w centrum angielskiego parku. Budynek wzniesiono z modrzewiowych bali, które otynkowano. Ozdobę czterospadowego dachu stanowią niewielkie okna zwane wolimi oczkami. Wejście główne prowadzi przez kolumnowy ganek, który wysokością obejmuje dwie kondygnacje. Nad głównym wejściem, na poddaszu znajduje się niewielki pokój z balkonem. Drugie wejście, z tyłu budynku, poprzedzone jest drewnianą werandą. W ścianie bocznej zaplanowano dodatkowe wejście gospodarcze. Wnętrza zdobią piece kaflowe i stylowy kominek. Jak wspominają dawni mieszkańcy, wystrój pomieszczeń: salonu, biblioteki, jadalni, gabinetu, sypialni i pokojów gościnnych był eklektyczny.

W latach 30. XX w. powierzchnia majątku wynosiła ok. 500 ha. Ostatni właściciel, Leon Bagniewski, hodował konie pełnej krwi angielskiej oraz tzw. remonty – konie pół krwi arabskiej, chętnie kupowane przez wojsko do służby w oddziałach kawalerii. Po II wojnie światowej majątek upaństwowiono i zaadaptowano na potrzeby miejscowej szkoły podstawowej. W 1984 r. dworek został rozebrany i przeniesiony na teren Muzeum Wsi Radomskiej, gdzie został zestawiony w pierwotnej formie architektonicznej.

Obecnie obiekt jest wykorzystywany przy okazji organizowanych przez Muzeum wystaw i konferencji naukowych.