Graham Greene, Dziesiąty człowiek

Książka zawiera trzy utwory. Dwa pierwsze to krótkie szkice, trzeci - niewielka powieść. Jak wszystkie dzieła Greene’a, tak i te odznaczają się wysokim poziomem artystycznym, szybką narracją, lotnym stylem oraz wartką, fascynującą akcją zewnętrzną, odzwierciedlającą narastanie wewnętrznych konfliktów moralnych bohaterów. Niebanalne są pomysły tych utworów, odgrzebane - jak pisze autor we „Wstępie” - w jego dawnych archiwach jako pomysły filmów. Pierwszy nosił tytuł „Jim Braddon i zbrodniarz wojenny”. W oryginalny sposób Green wykorzystuje to stary motyw doppelgangera: sobowtórem autora jest ścigany ludobójca. Drugi pomysł scenariusza o fikcyjnym agencie wywiadu brytyjskiego posłużył do „Naszego człowieka w Hawanie”, obecnie zaś do szkicu „Nikogo nie można winić”.

W „Dziesiątym człowieku” zakładnicy w niemieckim więzieniu mają zostać zdziesiątkowani. Ciągną losy. Bogaty człowiek wyciąga naznaczony papierek. Oddaje wszystko, co posiada, temu, kto zajmie jego miejsce.