Próba przybliżenia polskiemu czytelnikowi pisarstwa Sergia Quinzia (1927–1996), jednego z najciekawszych i najoryginalniejszych włoskich myślicieli XX wieku, nie przypadkiem rozpoczyna się od Hebrajskich korzeni nowożytności, należących do najbardziej dojrzałych jego prac. Doskonała znajomość myśli żydowskiej (od Biblii przez Majmonidesa, kabalistów, chasydów aż do Bubera, Scholema, Rosenzweiga, Lévinasa), teologii chrześcijańskiej (od Nowego Testamentu przez Ojców, Lutra, Ignacego Loyolę po von Balthasara czy Bartha) i filozofii (starożytnych Greków i Heideggera, Spinozy i Hegla, itd.) pozwala autorowi na stwierdzenie, że dla zrozumienia obecnej sytuacji cywilizacji zachodniej konieczne jest nie tylko sięgnięcie do jej korzeni grecko–rzymskich, lecz także do inspiracji hebrajskich. Quinzio analizuje podstawy judaizmu (koncepcje czasu, objawienia, historii, zbawienia, mesjanizmu, zła itd.), przypatruje się temu, co stało się z nimi na przestrzeni wieków (włączając w to splecione z judaizmem, z niego wyrosłe chrześcijaństwo) i spogląda krytycznie na horyzont współczesności. Książka to odważna i wyzywająca, zachęcająca do nowego i głębszego spojrzenia na chrześcijaństwo i na judaizm, ale i szerzej — na dzieje, na współczesną sytuację wiary, kultury, sztuki...