Skoda vz.14 (Skoda houfnice vz 14) była austrowęgierską, a później czechosłowacką haubicą ciągnioną kalibru 100 mm z okresu I wojny światowej, międzywojennego oraz II wojny światowej. Działo weszło do produkcji w 1914 roku. Długość całkowita broni wynosiła 1,93 metra, a masa w położeniu bojowym – 1350 kilogramów. Donośność maksymalna równała się 8400 metrom. Skoda vz.14 została opracowana na potrzeby sił zbrojnych Austro-Węgier jako nowa, lekka haubica, wspierająca działania własnej piechoty. Broń cechowała się niezłymi parametrami, stosunkową prostą obsługą i wysokim stopniem niezawodności. Była na szeroką skalę używana przez wojska monarchii naddunajskiej w toku I wojny światowej, tak na froncie wschodnim, w walkach z Serbią czy na froncie włoskim. Po 1918 r. wiele haubic tego typu zostało przejętych, w ramach reparacji wojennych, przez Włochy. Warto dodać, że w 1919 r. pojawiła się zmodernizowana wersja haubicy oznaczona jako Skoda vz.14/19, która była eksportowana – już z niepodległej Czechosłowacji – do m.in.: Grecji, Jugosławii czy Polski.