Pierwsze dzieła pochodzą z 1763 roku. Około 1769 roku rozpoczął naukę jako uczeń u Francesco Casanovy, a następnie dołączył do Akademii Malarstwa i Rzeźby prowadzonej przez Van Loo i Josepha Marie Viena.

Nasz artysta lubił podróżować, odwiedzając Belgię, Anglię i Niemcy, gdzie szukał mecenasa.

W 1772 roku spotkał polskiego księcia Adama Kazimierza Czartoryskiego i wstąpił na jego służbę. W 1790 roku osiedlił się w Warszawie, gdzie zdobył reputację Mistrza i został mianowany pierwszym malarzem króla Stanisława II Augusta, który go nobilitował. W tym samym okresie założył tam szkołę sztuki.

To w Warszawie wpadł na pomysł, aby odkryć na nowo techniczne sekrety Rembrandta. Zaczął więc studiować i analizować zebrane przez siebie ryciny, po czym zaczął je naśladować, manipulując efektami cieni i świateł. Tak bardzo, że z każdej z nich pozostało aż sześć lub osiem stanów.

W Polsce Norblin de la Gourdaine nie musiał sprzedawać swoich rycin, były one zatem artystycznymi eksperymentami wykonywanymi dla własnej przyjemności, dlatego polskie odbitki są bardzo rzadkie.

Wśród jego bliskich uczniów znajduje się Heinrich Nether (1760-1819). Często przypisuje się prace graficzne Nethere'a jego mistrzowi, ponieważ są one technicznie bardzo podobne.

Wydarzenia polityczne w Polsce, która już wtedy walczyła z Rosją, dały mu okazję do stworzenia dzieł będących potężnymi świadectwami powstań, bitew, portretów historycznych, aż do masakry na Pradze w 1794 roku, podczas której zginęło 20 000 polskich cywilów zabitych przez rosyjskich żołnierzy w pijackiej furii. Niektórzy twierdzą, że Norblin de la Gourdaine chwycił za broń, aby bronić swojej przybranej ojczyzny.

W 1804 roku wrócił do Francji, zabierając ze sobą wszystkie swoje miedziane płyty graficzne, w tym również te należące do Nethere'a. Pracował nad swoimi szkicami, które przywiózł z Polski, a następnie nad bitwami napoleońskimi.

Podpis Rembrandta na niektórych płytach pozostaje tajemnicą. Norblin de la Gourdaine zmarł w 1830 roku. Po jego śmierci, jego syn Louis odziedziczył płyty i zmarł w 1870 roku, mając 88 lat. Polski kolekcjoner Dominik Witke-Jezewski (1862-1944) kupił w Paryżu 82 płyty Norblina de la Gourdaine i Nethere'a, z których 40 przekazał Muzeum Narodowemu w Warszawie. Niemcy, współpracując z Sowietami, zniszczyli wiele z jego licznych darów dla warszawskich muzeów. Jednakże 71 miedzianych płyt przetrwało i nadal znajduje się w Muzeum Narodowym.

Papier użyty do odbitek wydaje się być interesującą wskazówką do odróżnienia różnych edycji.

Należy zawsze pamiętać, że Norblin de la Gourdaine starał się odnaleźć technikę Rembrandta, co wymagało również eksperymentów z papierem.

Rembrandt używał różnych podłoży do drukowania swoich rycin: papierów europejskich, papierów orientalnych, welinu i pergaminu. Dzięki temu uzyskiwał odbitki o bardzo zróżnicowanych efektach.

Aby badać Norblina de la Gourdaine, trzeba więc dobrze znać techniki, które starał się naśladować, a papier jest bardzo istotnym elementem wpływającym na ostateczny efekt.

Ten artysta, o wielkiej renomie, jest dziś niesłusznie zapomniany w swoim kraju pochodzenia, ale pozostaje mitem w Polsce.

Dlatego proponujemy jedną z jego prac, choć według mnie czas powstania tego rzadkiego druku na ciemnym papierze jest późniejszy, podobnie jak te prezentowane w większości wielkich muzeów, gdzie Norblin de la Gourdaine jest obecny od 1852 lub 1853 roku.

Kartka ma wymiary 28 mm na 22 mm, sama rycina 20 mm na 13 mm.

Wspaniała i bardzo rzadka sztuka.