Alojzy Marcol

Josepha Wittiga teologia narratywna: studium historyczno-krytyczne

stan: bardzo dobry (nieczytana)

Skala ocen:
- celujący
- bardzo dobry
- dobry
- dostateczny
- mierny
- niedostateczny

Joseph Wittig w latach 1904-1905 studiował w rzymskim Colegium Germanicum na Campo Santo Teutonico, otrzymując, dzięki staraniom ks. Maxa Sdralka, stypendium Instytutu Archeologicznego w Berlinie. Podczas tych studiów prowadził archeologiczne badania grobu św. Sotery, statui św. Piotra w bazylice watykańskiej oraz procesu Izaaka przeciw papieżowi Damazemu I, których wyniki publikował na łamach prasy. W 1909 r. uzyskał habilitację, przedstawiając studium o Ambrojastrze. W 1909 r. powrócił do pracy duszpasterskiej: najpierw krótko w Paczkowie , a potem we Wrocławiu w kościele NMP na Piasku . W 1909 r. przerywał pracę duszpasterską rozpoczynając karierę uniwersytecką. Dwa lata później został mianowany profesorem nadzwyczajnym historii kościoła. 14 stycznia 1915 r. mianowano go profesorem zwyczajnym teologii. W latach 1917-1918 pełnił funkcję dziekana Wydziału Teologii Katolickiej Uniwersytetu Wrocławskiego. Na lata 1922-1924 datuje się pierwszy, wrocławski okres twórczości pisarskiej Josepha Wittiga. Niezrozumienie jego myśli pisarskiej i teologicznej wywołuje konflikt z hierarchią kościoła rzymskokatolickiego oraz prowadzi do wciągnięcia części jego twórczości na indeks kościelny. W 1922 r. ukazał się w czasopiśmie "Hochland" głośny artykuł pt. Zbawieni ( niem. Die Erlösten) krytykujący oficjalną wykładnię kościelną grzechu i spowiedzi, a który doprowadził ostatecznie do obłożenia pisarza w 1925 r. ekskomuniką. Joseph Wittig prezentował śmiałe poglądy teologiczne i doczekał się nawet przydomka Nowy Luter. Mimo ekskomuniki Wittig pozostał wciąż głęboko wierzącym katolikiem wiernym Kościołowi, zajmując postawę wolnego pisarza religijnego. Z dzisiejszego punktu widzenia ocenia się, że teologiczne poglądy Wittiga wyprzedzały swoje czasy. Oceniane są jako w dużej mierze zbieżne z duchem nauk posoborowych, niestety były zbyt postępowe dla ówczesnej hierarchii kościelnej.

Wyprzedaż prywatnej kolekcji. Tylko pojedyncze egzemplarze, więc taka okazja się nie powtórzy.