Pierwszym potopem dla Polski był najazd szwedzki w latach 1655–1660 podczas tak zwanych wojen północnych. Natomiast drugim potopem Polski nazywam okres wojny polsko–bolszewickiej w latach 1919–1921, podczas której Armia Czerwona pod wodzą komisarza Siergieja Kamieniewa oraz dowódcy Frontu Zachodniego marszałka Michaiła Tuchaczewskiego, oraz dowódcy Frontu Południowego i 1 Armii Konnej Semena Budionnego najechała na nasz kraj. Natomiast trzecim potopem można określić najazd rosyjsko–niemiecki na Polskę w latach 1939–1945 roku. Za każdym razem tylko dzięki Opatrzności wyszliśmy, chociaż bardzo mocno pokiereszowani, z tej, zdawałoby się, beznadziejnej sytuacji, ale istniejemy i czujemy się całkiem dobrze. A czy te historyczne zdarzenia czegoś nas, Polaków, nauczyły? Mam dużo wątpliwości.
W Polsce mówi się, że przysłowia są mądrością narodu. Po zakończeniu II wojny światowej w PRL–u krążyło powiedzenie: „Przeżyliśmy najazd szwedzki i niemiecki, przeżyjemy i sowiecki”. Obecnie w Polsce sytuacja polityczna zagęszcza się. Dlatego też każdemu polskiemu patriocie ciśnie się na usta zawołanie poety wzywające zmarłych polskich dowódców do apelu:
„Panie pułkowniku Wołodyjowski, panie marszałku Józefie Piłsudski, panie generale Józefie Hallerze, powstańcie do apelu! Polska w niebezpieczeństwie!”.