Opakowanie (2 plastikowe pudełka) zawierają zestaw 10 talii kart Planning Poker (dla 10 osób) oraz kartę z instrukcją (w języku angielskim).

Planning poker to jedno z najczęściej stosowanych narzędzi podczas planowania sprintu. Stosują go najczęściej zespoły pracujące zwinnie. Przyjmuje on postać gry karcianej. Zaprojektowano ją aby pomóc zespołom w skutecznym ustalaniu celów poprzez wspólne planowanie i jednomyślną ocenę. To znakomity sposób na rozwój zespołu i umacnianie samoorganizacji. Planning Poker łączy opinie ekspertów, pozwala łatwo znaleźć rozbieżności i analogie, a w rezultacie daje wiarygodną i szybką ocenę.

Celem Planning Pokera jest stworzenie spójnej oceny badanego zjawiska przez cały zespół. Badania K. Molokken-Ostvold i N.C. Haugen pokazały, że wyniki oceny uzyskane przy pomocy Planning Pokera cechował wysoki poziom dokładności. Większy też był ich realizm. Odróżniało je to od rezultatów, które zostały uzyskane w wyniku dodawania poszczególnych ocen podobnych zadań.

Planning Poker jako elastyczna metoda oceny, zyskała ogromną popularność w ciągu ostatnich kilku lat. Metoda oceny Wideband Delphi, wykorzystywana w latach 1950-1960 przez firmę RAND, stała się jej podstawą. W 2002 roku technika tą udoskonalił James Grenning. A szeroką popularność zdobyła dopiero po opublikowaniu w książce “Skuteczne ocenianie i planowanie” autorstwa Mika Cohna, założyciela przedsiębiorstwa zajmującego się tworzeniem oprogramowania “Mountain Goat”. Niezależnie w różnych organizacjach stosowano szeroką gamę podobnych metod. Metoda Pokerowa była ciągle udoskonalana, i stała się pełnowartościowym narzędziem wykorzystywanym przez grupy projektowe.
W grze uczestniczą wszyscy członkowie zespołu.
Każdy z nich musi być wyposażony w komplet kart, z różnymi wartościami. Najczęściej wykorzystuje się model z wartościami liczbowymi.
Ważne jest aby wartości te nie były liniowe. Często więc stosuje się wartości ze skali wykładniczej, ciągu Fibonacciego a najczęściej zmodyfikowany ciąg Fibonacciego czyli liczby 0, 1/2, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 20, 40 i 100 (ten ciąg wartości zaproponował i opatentował Mike Cohn). Czasami do talii wchodzą jeszcze dwie karty: “?” który określa, że członek zespołu nie potrafi określić złożoności danej historyjki oraz “kawa” oznaczająca iż zespół jest zmęczony, ma dość i oczekuje chwili przerwy.

Moderator czyta po kolei opisy Historyjki Użytkownika, a po każdej z nich członkowie zespołu wyciągają karty z taką liczbą SP, które ich zdaniem powinna mieć dana historyjka.

Jeżeli wskazane wartości znacząco się różnią, to właściciele największej i najmniejszej liczby wskazanych SP wyjaśniają swój wybór, po czym głosowanie odbywa się ponownie. W tym procesie nie chodzi o obronę własnego wyboru lecz tylko wskazanie czynników, branych przez nich pod uwagę. Chodzi o to, aby ponownie rozpatrzył je cały zespół biorąc pod uwagę ten sam kontekst.

Po 2-3 głosowaniach, zespół zna ogół jest zgodny lub różnice są niewielkie i można przyjąć ustaloną metodę oceny np. wybór większością głosów lub ostatecznie decyduje Lider. Chodzi o to, aby uzyskać szacowanie w skończonym czasie i nie przedłużać procesu.