Prezentowana publikacja to analityczne studium historyczno-wojskowe dotyczące koncepcji operacyjnego użycia oraz taktyki kawalerii samodzielnej Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej. Jej celem jest pogłębienie, usystematyzowanie i zobiektywizowanie dotychczasowego stanu wiedzy na temat operacyjnych i taktycznych aspektów użycia tego rodzaju broni w latach 1921-1939. Jest ona pierwszym tak szczegółowym i rzetelnym, opartym na bogatej bazie źródłowej, opracowaniem tego tematu.

Autor przedstawia całokształt zagadnień związanych z pracami studyjnymi dotyczącymi koncepcji operacyjnego użycia kawalerii samodzielnej w przyszłym konflikcie zbrojnym oraz założeniami prowadzenia przez ten rodzaj broni działań taktycznych, które znalazły swą operacjonalizację we wprowadzonych do użytku regulaminach, instrukcjach i wytycznych. Ich implementacja została poddana ocenie w ramach analizy pokojowej praktyki szkoleniowej, stanowiąca zaś, po części, ich wypadkową zakładana wartość bojowa oddziałów i wielkich jednostek kawalerii samodzielnej została poddana ocenie w oparciu o wybrane przykłady bojowe surowego egzaminu wojennego kampanii wrześniowej 1939 roku. Poza operacyjnymi aspektami użycia kawalerii samodzielnej Wojska Polskiego i jej taktyką, autor przeanalizował proces szkolenia jej oddziałów i wielkich jednostek, a także zmiany zachodzące w organizacji, uzbrojeniu i wyposażeniu tego rodzaju broni w latach 1921-1939.