Stan bardzo dobry. Bezcenne świadectwo o uwikłaniu w komunę, o drobnych szelmostwach i całkiem sporych szalbierstwach. Lektura obowiązkowa!

Jeśli ktoś w młodości chłonął kolejne tomy przygód Pana Samochodzika, to zapewne pamięta postać jego kolegi ze studiów - Waldemara Batury. Był to niezwykle zdolny historyk sztuki, który swą wiedzę próbował zamieniać na rzeczy dużo bardziej użyteczne, niż odnajdywane przez niego historyczne artefakty. Wizualnymi oznakami efektywności takiego podejścia były dobre samochody, którymi się poruszał, modny ubiór, który w zestawie z dobrą furą, zazwyczaj bardzo imponował płci pięknej. Na dodatek pan Waldek, był dżentelmenem w każdym calu i nawet jeśli Pan Samochodzik demaskował jego nielegalne działania i pakował go za kraty, to Batura nie miał mu tego za złe, a przynajmniej tego nie okazywał.

Takie relacje między uczciwym i nieuczciwym historykiem sztuki, to oczywiście czysta literacka fikcja. Gdyby Nienacki mógł mieć wgląd do "Dziennika wypadków" spisywanego przez Karola Estreichera juniora, to jego powieści pod względem głębi i mroczności przypominałyby bardziej Rów Mariański, niż tonie mazurskich jezior, w których pan Zbigniew tak lubił się taplać w towarzystwie nastolatek.

Watro także zauważyć, że erotyczne obsesje, które przejawiał Zbigniew Nienacki i których nie mógł on lokować w powieściach dla młodzieży, pojawiały się w innych jego "dziełach". Ich scenerią były małe mazurskie wioski albo niemazurskie osady z czasów przedpiastowskich, przez co nie dane nam było poznawać erotycznych scen, w których role główne graliby historycy sztuki.

Ale jak to się mówi, natura nie znosi próżni, a tym bardziej literatura. W poszukiwaniach rywalizacji historyków sztuki, polanej mocno obscenicznym sosem, wcale nie musimy sięgać po fikcję literacką. Wystarczą nam dzienniki Estreichera...