Typ nośnika: Płyta DVD

Tytuł: Kill Bill vol I -

Stan Płyty: Przeciętny (F) rysy

Stan Okładki: Dobry (G)

Opakowanie: Oryginalne

Napisy: polski

Lektor: polski, angielski

Numer katalogowy: DVD.3235.20240402.NEABW8DJC6.MK

Quentin Tarantino parę lat temu zdrowo namieszał w filmowym światku. "Wściekłe psy", "Pulp Fiction" i "Jackie Brown" to filmy, o których się mówiło i które każdy szanujący się miłośnik X muzy po prostu musiał znać. Na swój nowy obraz "Kill Bill" Tarantino kazał nam czekać aż 6 lat. Czy było warto?Moim zdaniem tak. "Kill Bill" to film, jakiego oczekiwalibyśmy właśnie od Tarantino - żonglerka tematami, wątkami i symbolami znanymi wszystkim kinomaniakom, hołd złożony filmom kung fu, dramatom samurajskim, spaghetti westernom i fascynującym Japończyków produkcji o yakuza. "Kill Bill" z całą pewnością podzieli widzów. Jedni będą go kochać, inni nienawidzić, a to jest chyba największy sukces Tarantino. Fabuła "Kill Bill" jest prosta jak budowa cepa albo nawet prostsza. Oto Panna Młoda (nie znamy imienia głównej bohaterki) zostaje w dniu swojego ślubu zaatakowana przez dawnych towarzyszy, członków grupy zabójców o nazwie DiVAS (Deadly Viper Assassination Squad). Pan młody, ksiądz i wszyscy goście zostają brutalnie zamordowani, a Panna Młoda w stanie krytycznym trafia do lokalnego szpitala. 4 lata później budzi się ze śpiączki i postanawia wymierzyć sprawiedliwość (czytaj: zabić) swoim oprawcom. Zanim przejdę do właściwej części recenzji, chciałbym zaznaczyć, że ów tekst pisze naprawdę drążąca ręką. Powód? Otóż decyzją producentów nie dane mi było obejrzeć całego filmu, a jedynie jego połowę. "Kill Bill" pomyślany i zaplanowany został jako film jednoczęściowy. Decyzją szefów studia Miramax wchodzi jednak do kin na całym świecie w dwóch. I tu następuje zgrzyt. "Kill Bill" w przeciwieństwie do "Matrixa Reaktywacji", czy "Dwóch wież" kończy się niemalże w pół zdania, nienaturalnie. Gdybym wychodził z kina ze świadomością, że np. w przyszłym tygodniu obejrzę część drugą, może bym to jakoś przełknął, ale ponieważ muszę czekać aż 4 miesiące, to nie mogę przejść nad tym do porządku dziennego.Szefowie Miramax twierdzą, że ich decyzja nie była powodowana chęcią dwukrotnego zarobienia na jednym filmie, ale tym, iż materiał nakręcony przez Tarantino jest tak dobry, że po prostu trzeba go pokazać w całości, bez żadnych cięć. I fajnie, tylko dlaczego Miramax nie dołącza do biletów na część pierwszą darmowego kuponu uprawniającego do obejrzenia części 2? Wracając do tego, co napisałem wcześniej. Obejrzałem tak naprawdę połowę filmu i boję się, że wnioski, które wysnułem na jej podstawie, mogą się okazać zupełnie mylne w chwili, kiedy do kin trafi część druga. Miejcie to na uwadze. Jeden z krytyków powiedział kiedyś, że Quentin Tarantino nie jest reżyserem, ale didżejem. Po obejrzeniu "Kill Bill" trudno się z tym stwierdzeniem nie zgodzić. Najnowsze dzieło autora "Pulp Fiction" to szaleńcza opowieść złożona z wątków, scen, dialogów, a nawet muzyki, które mogliśmy usłyszeć bądź zobaczyć w kinie czy telewizji. Już sama czołówka "Kill Bill" wskazuje na to, że będziemy mieli do czynienia z dziełem, które nie kryje swoich zapożyczeń. Obraz otwiera, bowiem archiwalne intro studia Shaw Scope, wytwórni braci Shaw, która znacznie przyczyniła się do spopularyzowania kina azjatyckiego na świecie, w tym filmów z gatunku "martial art". Później jest już tylko lepiej. W jednej z ról pojawia się Chia Hui Liu, odtwórca głównej roli w "36. komnacie Shaolin" jednej z najlepszych produkcji braci Shaw, gościnnie występuje Sonny Chiba - legenda kina kung fu, gwiazdor m.in., serii "Street Fighter", a Uma Thurman przez większą część filmu biega w charakterystycznym żółtym dresie, który swego czasu nosił Bruce Lee (a później m.in. jeden z bohaterów "Ceny ryzyka" z Jetem Li oraz Forest Law z "Tekkena"). W dialogi zręcznie wpleciono cytaty m.in. z reklam telewizyjnych, a na ścieżce dźwiękowej "Kill Bill" znalazło się kilka filmowych kompozycji m.in. utwór Luisa Bacalova z włoskiego westernu "Il Grande duello" (1972), motyw przewodni z dreszczowca Roya Boultinga "Twisted Nerve" (1968) i serialu "Green Hornet" oraz przypominająca dokonania Ennio Morricone nastrojowa kompozycja Gheorghe Zamfira "The Lonely Shepherd". Natomiast najbardziej znany utwór z "Kill Bill" - gitarowa kompozycja Tomoyasu Hotei, którą usłyszeć mogliśmy w pierwszym zwiastunie filmu to nowe wykonanie motywu pochodzącego z japońskiego dramatu yakuza "Shin jingi naki tatakai". Listę odwołań i odniesień można ciągnąć jeszcze bardzo, ale to bardzo długo. Nie będę się wymądrzał i udawał, że znalazłem je wszystkie, ale po przeczytaniu powyższego fragmentu wiecie już mniej więcej, czego oczekiwać po "Kill Bill". Im, kto więcej filmów zobaczył, tym większą będzie miał w kinie frajdę wyłapując i rozpoznając poszczególne cytaty."Kill Bill" ma najsłabszy scenariusz ze wszystkich filmów Tarantino. Po obejrzeniu pierwszej części (w drugiej podobno jest więcej dialogów) widać wyraźnie, że tym razem Quentin postawił nie na treść, ale na akcję i sposób jej pokazania. Bohaterowie "Kill Bill" są praktycznie pozbawieni głębi. Są ikonami, zlepkiem, czy też bardziej esencją postaw i zachowań bohaterów znanych innych filmów. Tarantino wcale tego nie ukrywa. Konsekwentnie zagłuszając imię głównej bohaterki pokazuje nam, że nie chce abyśmy cokolwiek wiedzieli na temat postaci. Mamy skupić się na ich działaniach, a nie motywach czy logice (mimo setki trupów ani razu nie pojawia się policja). Sama historia Panny Młodej wydaje się zaczerpnięta z klasycznego filmu Francoise Truffauta "Panna młoda w żałobie", ale została już opowiedziana w typowo tarantinowski sposób. Film podzielony jest na rozdziały te jednak nie przedstawiają akcji w kolejności chronologicznej. "Kill Bill" rozpoczyna się sceną "zabójstwa" Panny Młodej, a dopiero w miarę rozwoju akcji dowiadujemy się więcej na temat przeszłości głównych bohaterów. Tarantino miesza nie tylko kolejność wydarzeń, ale również techniki filmowe. W "Kill Bill" zdjęcia kolorowe przeplatają się z czarno białymi, pojawia się sekwencja przywodząca na myśl dokument, a nawet rozbudowany fragment zrealizowany w konwencji anime (za jego realizację odpowiedzialne jest japońskie studio Production IG, w którym powstało m.in. głośne "Ghost in the Shell"). Tarantino eksperymentuje jednak nie tylko z narracją, ale również z formą. Twórca "Pulp Fiction" przyzwyczaił nas już do brutalności pojawiającej się w jego obrazach, ale to, co pokazał w "Kill Bill", zaskoczy zapewne wielu z Was. Ten film to prawdziwa "krwawa jatka". Odcięte kończyny, rozprute brzuchy, zmasakrowane ciała i hektolitry krwi - tak zapewne niektórzy wrażliwi krytycy będą opisywali "Kill Bill". Jednak cała ta makabra nie jest na poważnie. Jest jej tak dużo, że aż za dużo. To, co niektórzy wezmą za groteskę, dla mnie jest przykładem campu w najczystszej postaci (to zresztą temat na oddzielny tekst). W rezultacie oglądając scenę, w której odcięte kończyny padają na ziemię, jak dojrzałe jabłka, śmiejemy się z tego. Wystarczy tylko wczuć się w klimat.Wiemy już, że "Kill Bill" to nie motywy, ale działanie. Skupmy się, więc teraz na tym, jak zostało ono pokazane na dużym ekranie. Za choreografię walk odpowiedzialny jest Yuen Wo-Ping - współtwórca sukcesu "Matrixa". Jednak to, co zobaczymy w "Kill Bill", znacznie odbiega od walk pokazanych u Wachowskich, w "Przyczajonym tygrysie...", czy "Hero". Mamy tutaj elementy "wire dancingu", ale zostały one ograniczone do minimum. W przeciwieństwie do wcześniejszych tytułów tutaj walki wyglądają bardziej wiarygodnie, choć nie są pozbawione gracji i elegancji. Scena, w której Uma Thurman (naprawdę świetna w tym filmie) rozprawia się armią