Nikt nie wie, co stało się z księdzem Józefem Borodziczem, autorem niewznawianych od czasów przedwojennych wspomnień z Wileńszczyzny. Nie znamy daty jego śmierci, ani miejsca pochówku. Niewiele zdjęć po księdzu Józefie, a to, które widać na okładce książki jest jednym z nielicznych. Oddajemy do Państwa rąk zebrane wspomnienia księdza, które wydane były w okresie międzywojennym w dwóch edycjach. Pierwsza pod tytułem "Pod wozem i na wozie", a druga "Polskie kresy w niebezpieczeństwie". Tom zawiera również listy księdza Borodzicza do Romana Dmowskiego i Ignacego Jana Paderewskiego. Dołączona jest doń także dokumentacja sprawy honorowej, jaką ksiądz musiał wytoczyć swoim prześladowcom na obczyźnie. A byli nimi dyplomaci odrodzonej Polski, w tym jeden z konsulów, który wcześniej był agentem ochrany. Ksiądz Borodzicz cudem uniknął śmierci, albowiem, w wyniku intrygi odesłano go, z Włoch gdzie mieszkał po I wojnie światowej, do sowieckiej Rosji, jako byłego poddanego carskiego. Tylko cudowi zawdzięczał ksiądz Borodzicz życie. Statek, na którym płynął rozbił się, a on cudem uratowany powrócił do swojego domu. To niezwykłe wspomnienia, skreślone ręką niezwykłego człowieka.

Czterdzieści lat walki z rusyfikatorami Polski i narzucaną Kościołowi schizmą za caratu, dwa i pół roku więzienia, trzy lata wygnania, dziewięć lat tułactwa na obczyźnie, pięć lat walki z byłym ochrańszczykiem i potem dawnym polskim konsulem generalnym w Rzymie oraz jego „kuzynami”, zbudowanych dwanaście kościołów, pracowicie spędzane „wakacje” na Kresach wileńskich

a w roku zeszłym na Inflantach – wyryły ślady zmęczenia i starości na mym obliczu, chociaż zapał do czynów ideowych nie gaśnie. Gdy wróciłem do swych „pieleszy” na Riwierę, gdzie czas

mam wolniejszy, gdzie słońce przygrzewa i orzeźwia, gdzie woń kwiecia pobudza do pracy, postanowiłem zadośćuczynić prośbom swych przyjaciół i zaspokoić ciekawość tych, którzy dopytują się: „co się stało z ks. Borodziczem?”

fragment tekstu