Kronika zboru ewangelickiego krakowskiego ks. Wojciecha Węgierskiego nie jest dziełem nadzwyczaj obszernym, jednakże budzi uzasadnione zainteresowanie badaczy dziejów polskiego protestantyzmu. Choć wąskim, bo ograniczonym zaledwie do historii jednego zboru, ujęciem tematyki nie dorównuje współczesnym sobie siedemnastowiecznym syntezom dziejów poszczególnych konfesji czy szerzej jeszcze całości reformacji w Rzeczypospolitej, posiada swój szczególny walor. W znacznej swej części kronika jest bowiem dziełem bezpośredniego świadka opisywanych zdarzeń. Dzieło Węgierskiego jest także rzadkim przykładem kroniki opisującej dzieje lokalnej społeczności ewangelickiej na ziemiach polskich. Oprócz niej drukiem wydane zostały do tej pory nieco późniejsze niemieckojęzyczne kroniki dotyczące zborów w Poznaniu oraz w Białej. Kronika krakowska góruje nad nimi nie tylko większą objętością tekstu, ale również tym, że obejmuje szerszy zakres chronologiczny i jest od poprzednich starsza. Istotnym walorem
Kroniki zboru krakowskiego jest również ustalone autorstwo, odnoszące się do postaci dobrze znanej i odgrywającej istotną rolę w dziejach protestantyzmu XVII w.