Norbert Wójtowicz, Kryptonim „Mikron”. Bezpieka wobec Juliusza Sokolnickiego, Poznań 2015, ​ISBN 978-83-901606-8-9.

Recenzja 1: https://historykon.pl/kryptonim-mikron-bezpieka-wobec-juliusza-sokolnickiego-recenzja/
"Co kryją archiwa IPN-u w sprawie niejakiego TW „Mikrona”? W jaki sposób bezpieka rozpracowywała w latach pięćdziesiątych londyńskie środowisko okołorządowe? Jaką rolę pełnił na emigracji Juliusz Nowina-Sokolnicki – człowiek, któremu w roku 1972 umierający prezydent August Zaleski miał powierzyć urząd prezydencki, i który ów urząd przyjął, powołując nieprzerwalnie do roku 1989 kolejne (równoległe do Stanisława Ostrowskiego i jego sukcesorów) rządy emigracyjnej Polski ?
Norbert Wójtowicz – pracownik naukowy wrocławskiego oddziału IPN – w swojej najnowszej książce ujawnia „materiał dowodowy w sprawie”, czyli zawartość teczki UB na Juliusza Sokolnickiego (dziś w Archiwum IPN), a zarazem konfrontując jej treść z szeregiem interesujących dokumentów związanych bezpośrednio ze sprawą „Mikrona” przekazaną przez środowiska londyńskie (w tym i samego Juliusza Nowinę-Sokolnickiego) do Archiwum Instytutu im. gen. Władysława Sikorskiego w Londynie.
Jak sam Wójtowicz daje do zrozumienia w swoim krytycznym wstępie do jacketu „Mikrona” (fotograficznej dokumentacji z IPN) – jak dotąd zajmowano się tą sprawą albo bardzo jednostronnie (środowisko naukowe), albo sensatorsko-populistycznie (polska prasa w Londynie). Natomiast wartością zasadniczą publikacji Wójtowicza – jest jego naukowa bezstronność. Udostępniając czytelnikowi cały zbiór dokumentów w sprawie domniemanej działalności agenturalnej Nowiny-Sokolnickiego pozwala mu autor samemu dokonać analizy i wartości zgromadzonego materiału.
Jest to lektura pasjonująca, w której szereg (ujawnionych przez dra Wójtowicza z imienia i nazwiska) funkcjonariuszy bezpieczeństwa publicznego przedstawia swoje metody pracy, formułuje wnioski, planuje kolejne przedsięwzięcia. Autor opracowania wskazuje również (na przykładzie pracy zajmującego się także tą sprawą prof. Tarki) z jaką ostrożnością należy czytać ściśle tajne materiały operacyjne Urzędu Bezpieczeństwa. Jak łatwo jest dać wciągnąć się niejako w wir ubeckich konfabulacji, czyli czytać tak owe dokumenty, jak ubecja chciała by były czytane. Jak łatwo można zapętlić się i patrzeć na człowieka oczami reżimu.
Dotąd znaliśmy (myślę tu o wiedzy powszechnej) Sokolnickiego jako emigracyjnego ministra, polityka pozostającego nieco z boku głównego politycznego nurtu londyńczyków. Bo też takie właśnie były raczej ugrupowania w których Sokolnicki był działaczem (piłsudczykowska Liga Niepodległości Polski, Konwent Walki o Niepodległość). Teraz zaś (czytając „Kryptonim >Mikron<”), mamy sposobność spojrzeć jakby z innej perspektywy – zarówno na samego Juliusza Nowinę-Sokolnickiego, jak i całą politykę – zarówno rządu londyńskiego, jak i wielu ścierających się wzajemnie ugrupowań polskich na emigracji. Możemy wreszcie zajrzeć niejako za kulisy historii, starając się zrozumieć dlaczego londyńczycy byli pod obserwacją bezpieki. Jest jeszcze wiele plam białych, spraw mętnych. Dzięki archiwaliom i badaniom, między innymi naukowców z Instytutu Pamięci Narodowej, na niektóre pytania można znaleźć odpowiedzi."

Recenzja 2: http://www.swst.pl/aktualnosci,kryptonim-mikron-bezpieka-wobec-juliusza-sokolnickiego,17.html
"Praca Norberta Wójtowicza "Kryptonim «Mikron». Bezpieka wobec Juliusza Sokolnickiego" w sposób obiektywny przybliża wydarzenia z życia Juliusza Nowiny-Sokolnickiego z okresu, w którym był on obiektem rozpracowywania przez służby aparatu bezpieczeństwa PRL. Autor publikuje zachowane dokumenty źródłowe i inne materiały uzupełniające, dające czytelnikowi możliwość wyrobienia sobie własnej opinii na poruszany temat.
Do rutynowych działań operacyjnych wywiadu PRL należała inwigilacja oraz pogłębianie dezintegracji środowisk emigracyjnych, wzniecanie antagonizmów, rywalizacji - czyli akcje zmierzające do politycznego rozbicia wychodźstwa. Kontakty Juliusza Sokolnickiego z dyplomatą PRL-owskiej ambasady w Londynie oraz związana z tym epizodem współpraca z brytyjską policją, miały miejsce od grudnia 1955 roku do lipca 1956 roku. Zadaniem agenta reżimu PRL było zwerbowanie do współpracy Sokolnickiego. Celu tego nie osiągnął. Ostatecznie wywiad PRL uznał Sokolnickiego za "prowokatora" i zaniechał dalszych z nim kontaktów.
Lekturę prezentowanej książki Norberta Wójtowicza zalecamy wszystkim zainteresowanym dziejami ojczystymi"

Z Wikipedii:
Juliusz Nowina-Sokolnicki (ur. 16 grudnia 1925 w Pińsku, zm. 17 sierpnia 2009 w Colchester) – polski polityk emigracyjny, obywatel brytyjski, w latach 1972–1990 „Prezydent Wolnej Polski na Wychodźstwie” – uważany przez rząd RP na uchodźstwie i część środowisk emigracyjnych za samozwańczego.
W bliżej nieznanych okolicznościach przedostał się pod koniec II wojny światowej do Wielkiej Brytanii. W 1947 został zdemobilizowany i był członkiem zarządu cywilnego polskiego obozu wojskowego. Wkrótce mianowany został sekretarzem 107. koła Stowarzyszenia Kombatantów Polskich „Witley i Okolice”. Rok później zamieszkał w Londynie, gdzie przez szereg lat pracował fizycznie. Równocześnie nie zaprzestał aktywności w strukturach polonijnych, m.in. sekretarzując Towarzystwu Oświaty Powszechnej. Od czerwca 1950 współredagował „Biuletyn Ziem Zachodnich”. W 1951 został działaczem piłsudczykowskiej Ligi Niepodległości Polski. Po powstaniu w 1954 niekonstytucyjnej Rady Trzech opowiedział się w tym sporze po stronie legalnego prezydenta. Wówczas to wraz z grupą byłych działaczy Ligi Niepodległości Polski współtworzył Konwent Walki o Niepodległość. Ugrupowanie to deklarowało wsparcie dla obozu prezydenckiego. W latach 1955–1956 nawiązał krótkotrwały kontakt z wywiadem PRL, aby – jak twierdził – „rozpracować działalność służb reżymowych w środowiskach emigracyjnych”. Po kilku spotkaniach zgłosił się do Scotland Yardu, gdzie przekazał posiadane informacje, w efekcie czego funkcjonariusz PRL-owskiego wywiadu został uznany za persona non grata. W 1958 współzałożyciel Związku Obrony Polskich Ziem Zachodnich, członek zarządów Związku Ziem Wschodnich.
Był członkiem Rady Rzeczypospolitej Polskiej I kadencji (1954–1957, wyznaczony przez Konwent Walk o Niepodległość, na pierwszym posiedzeniu 18 grudnia 1954 wybrany jej sekretarzem; pełnił mandat do 28 kwietnia 1957) oraz z ramienia Ruchu Odrodzenia Narodowego II kadencji (1958–1963), III kadencji (1963–1968) i IV kadencji (1968–1970). Od 12 stycznia 1967 był ministrem informacji i dokumentacji w rządzie Aleksandra Zawiszy, działającym do 9 czerwca 1970. W kolejnym rządzie Zygmunta Muchniewskiego był ministrem informacji i dokumentacji do 3 czerwca 1971, a następnie ministrem i został zwolniony z tego stanowiska na własną prośbę.
Będąc związanym z częścią emigracji, która zwalczała tzw. Radę Trzech, 8 kwietnia 1972, wykorzystując fakt śmierci Prezydenta RP na Uchodźstwie Augusta Zaleskiego, rozesłał fotokopie dokumentu stwierdzającego, że jest on wyznaczonym następcą przez zmarłego prezydenta Zaleskiego, powołując się na dokument nominacji na następcę prezydenta RP na Uchodźstwie z 22 września 1971. Autentyczność dokumentu była kwestionowana przez zwolenników prezydentury S. Ostrowskiego i środowiska związane z Radą Trzech, nie został on jednak nigdy poddany profesjonalnej analizie.

Pełniejszy biogram Juliusza Nowina Sokolnickiego: https://web.archive.org/web/20150120025349/http://www.sokolnicki.republika.pl/html/jns_pod.html