Jak w wierszu oddać istotę czegoś tak ulotnego jak śnieg?
Jak opisać istotę tej przepeknej formy istniejącej przez moment na granicy niezmierzonych przestrzeni wody i powietrza? Jak namalować absolutną biel śniegu?
Dlaczego warto przeżyć życie, ryzykując śmiertelny upadek z wysoko rozpiętej liny Czyżby nasze ludzkie istnienie

nie różniło się niczym od losu płatka śniegu Co robić? Jak się przebić do życia? Jak być prawdziwym i wolnym?
„Niczego nie upiększać. Milczeć. Patrzeć i pisać. Siedemnaście sylab. Haiku. Pewnego ranka przebudzenie. Nadszedł czas, by powrócić do świata i nim się zachwycić" - podpowiada we fragmencie tekstu Autor. Odnieśmy te słowa do naszego życia; niczego nie upiększać, milczeć, patrzeć i... żyć.
Platek śniegu to piękna, poetycka, a zarazem w pełni cielesna i zmysłowa opowieść o poszukiwaniu absolutnego wymiaru życia i prawdziwej sztuki, o dojrzewaniu i miłości. Wojciech Eichelberger