Autor należy do pokolenia świadków Wielkiej Katastrofy, jaką była wojna. Bronił Warszawy we wrześniu 1939r. Organizował pierwsze oddziały polskiej konspiracji, redagował tajne biuletyny. NIe było mu dane zakończyć wojny w mundurze happy endem na ruinach Reichstagu, były natomiast cele na Szucha, Pawiak, Oświęcim, Birkenau, Buchenwald, Belsen, a w tych obozach dalsza walka w obozowym ruchu oporu. Po wojnie emigracja do Paryża i Brukseli i wreszcie powrót do pracy dziennikarskiej w kraju, ale i tutaj pozostał wierny tamtym przyjaźniom, towarzyszom walki i cierpień, żołnierzom, partyzantom, łagrowcom budującym od nowa kraj i dom. O nich te opowiadania, autor pisze po to, żeby dać dowód prawdzie. Temu że nawet w obozach Hitlera nie wolno było zapominać o tym, że najważniejszy jest człowiek. Człowiek godny tego tytułu, bo walczący żeby nigdy więcej nie było łagrów, wojny, zła.