Pierwsza pełna antypowieść historyczna Teodora Parnickiego i najtrudniejsza – Po niej bowiem napisał jeszcze co najmniej dwa utwory łatwiejsze w lekturze. Zatem nie jest to pozycja dla początkujących czytelników Parnickiego.
(Anty)powieść epistolarna składa się z dwóch części, rozgrywających się w latach 201-203 n.e. Pierwsza to listy Chozroesa, partyjskiego zakładnika w mocy Rzymian, przebywającego w Aleksandrii do Marcji, jakoby cudownie ocalonej kochanki cesarza Kommodusa (tego od „Zmierzchu cesarstwa rzymskiego” i „Gladiatora”) i uczestniczki skutecznego spisku na jego życie. Druga część z kolei, to późniejsze listy owej Marcji, lub osoby się za nią podającej do Sekstusa Juliusza, przełożonego czegoś na kształt rzymskiej tajnej policji w Aleksandrii. W obu przypadkach czytelnik nie poznaje odpowiedzi adresatów, co najwyżej jakieś fragmenty z nich tudzież omówienia reakcji.
Książka ma bardzo wysoki próg wejścia. Wymaga wiedzy historycznej z okresu od czasów Aleksandra Macedońskiego, a nawet Sokratesa, aż do końca II w n.e. a także przynajmniej bazowej wiedzy na temat początków buddyzmu. Plus orientacji geograficznej. Utrudnieniem jest podawania łacińskich imion w greckiej transkrypcji (oryginalnie korespondencja toczyła się w języku Homera),np. Klaudios, Markos, Markia, kaisar zamiast tradycyjnych w naszej literaturze spolszczonych form łacińskich, czyli Klaudiusz, Marek, Marcja, cesarz. No i wtręty z języka Owidiusza w ogóle nie są tłumaczone.

Jeszcze większego wysiłku wymaga sama lektura. Fabuła, w tradycyjnym tego słowa rozumieniu, ogranicza się do kwestii pobytu zakładnika partyjskiego w Aleksandrii, zmiana na szczytach władz tego miasta, prześladowań chrześcijan i nie tylko oraz historii samokastracji pewnego myśliciela chrześcijańskiego.

Polecam książka warta przeczytania. Zainteresowanych proszę o kontakt na czacie