Książka Lászla Moholya-Nagya (1895–1946), artysty i teoretyka związanego z wczesnym Bauhausem, zainaugurowała w 1925 roku serię Bauhausbücher.

Publikacja stanowi kanon myśli estetycznej europejskiego modernizmu. Poświęcona różnorakim aspektom kształtowania optycznego: malarstwu, fotografii, filmowi, typografii. Sama w sobie jest interesującym dokumentem nowoczesnego layoutu wypracowanego w obrębie Bauhausu (w czym Moholy-Nagy miał swój znaczny udział). „Malarstwo, fotografia, film” to z jednej strony fascynujące źródło teoretycznego namysłu autora nad stanem kultury wizualnej pierwszych dekad XX wieku. Z drugiej –  dokument pionierskiego wkładu artysty w rozwój strategii artystycznych, sprzyjających reorientacji sztuk plastycznych w stronę świetlnego designu. Lejtmotywem zespalającym ze sobą pozycje teoretyka i praktyka jest bowiem światło jako naczelne tworzywo optycznego designu.

Bogato ilustrowana  monografia bauhausowca jest dziś słusznie uważana za przykład pracy o fundamentalnym wkładzie w dwudziestowieczną kulturę widzialności. Dziś może jeszcze bardziej aktualna ze względu na intermedialny charakter współczesnej kultury.

Polska edycja monografii w przekładzie Małgorzaty Leyko (oparta na drugim, lekko zmienionym wydaniu książki z 1927 roku) nawiązuje do tradycji bauhausowskiego layoutu, będąc pierwszą na naszym rynku pozycją z serii Bauhausbücher.

opis za wydawnictwem