<em>Nadwiślańskie Urzecze. Podwarszawski mikroregion etnograficzny</em>, Warszawa-Czersk 2014, ss. 364

Publikacja jest wynikiem wieloletniej kwerendy terenowej i archiwalnej autora, uzupełnionej o dyskusję naukową obejmującą m.in. językoznawców, historyków i etnografów. Książka traktuje o zapomnianym mikroregionie etnograficznym, który rozciągał się po obydwu brzegach Wisły, pomiędzy ujściami Pilicy i Wilgi a mokotowskimi Siekierkami i prawobrzeżną Saską Kępą. Region związany był z Wisłą i handlem wiślanym, średniowieczną ludnością mazowiecką, flisakami zwanymi tu orylami, a także z tzw. osadnictwem olęderskim z północy. Określony typ osadnictwa, względna izolacja geograficzna wiślanej doliny (starorzecza, wysoka skarpa), a także dogodna odległość targowa i szybka dostępność do rynku warszawskiego (maksymalnie 40 kilometrów z biegiem rzeki), przyczyniły się do wytworzenia unikatowej wspólnoty regionalnej, manifestującej się m.in. w pięknych wilanowskich strojach i specyficznej nadrzecznej gospodarce. Życie na terenach zalewowych, jak również wielokulturowość Urzecza sprawiły, że tutejszy krajobraz kulturowy wyróżniał się szeregiem odrębnych cech, niespotykanych lub bardzo rzadkich na sąsiednich „górnych polach”. Do najważniejszych z nich bez wątpienia należały chruściane płoty, groble i wały ochronne, rozległe starorzecza, poldery, nasady wierzbowe i topolowe, bindugi flisackie i przewozy wiślane, trytwy (wyniesione drogi na mokradłach), terpy (pagórki pod domami) i liczne wiatraki. W XX wieku zainteresowania naukowe terenami nadwiślańskimi leżącymi w bezpośredniej styczności z Warszawą praktycznie zanikły, na co wpłynęły przeobrażenia gospodarczo-społeczne, jakie dokonały się pod wpływem ciągle rozrastającej się aglomeracji miejskiej.

patrz: https://urzecze.pl/publikacje/