Kolejna moja książka, wynikająca z doświadczeń i przemyśleń wypływających z dziesiątków lat przebywania w pobliżu kard. Karola Wojtyły , a potem papieża Jana Pawła II od wyboru aż do śmierci, jest ostatnią, jaką oddaję do rąk czytelników, tym razem dzięki życzliwości Domu Wydawniczego „Rafael”.

Kiedy książka ukazuje się drukiem autor nie wie, kto ją kupi i będzie czytał.

Poza kręgiem przyjaciół i rodziną nie zna się swoich czytelników.

Przeto każda książka jest dla mnie wysłaniem w nieznane myśli i obrazów publicystycznych , które proszę przyjąć jako wyznania pisarza miłującego i kochającego Jana Pawła II, a także poezję w życiu i literaturze.

Jest rok 1979. Świat obiega sensacyjna wiadomość:
wybrany zaledwie kilku miesięcy temu papież jest poetą.

Jak zostanie to przyjęte?

Czy to aby na pewno twórczość wysokich lotów?

W Krakowie ruszają prace nad pierwszym tomem wierszy i dramatów Karola Wojtyły.
Zadania dostarczenia materiałów Autorowi podejmuje się współredaktor Marek Skwarnicki.

W czasach komunistycznego zniewolenia była to misja nader skomplikowana i obarczona dużym ryzykiem.

Maszynopisy musiały zostać dobrze ukryte, by nie zarekwirowano ich przed przekroczeniem Żelaznej Kurtyny.

Symbolem tej podróży, a zarazem inspiracją do refleksji w tej książce stał się namiot należący niegdyś do Karola Wojtyły, który po latach posłużył jako niezbędny towarzysz długiej wędrówki poety i redaktora na spotkanie z Poetą i Papieżem.

Do tego- wbrew temu, czego można by oczekiwać – rzeczowego spotkania wydawcy ze „swoim” Autorem doszło w Watykanie.

Tak zaczyna się niezwykła opowieść o relacji dwóch ludzi, których połączyła miłość do Boga i poezji.