Dlaczego przyznano odznakę turystyczną ZSRR?

Prawdziwego turystę Związku Radzieckiego od zwykłych amatorów odróżniała odznaka. Został zatwierdzony przed wojną, 26 marca 1939 roku, przez Ogólnounijną Komisję Wychowania Fizycznego i Sportu przy Radzie Komisarzy Ludowych ZSRR.

Na V Zgromadzeniu Turystów, które odbyło się na Borowskim Kurganie latem tego samego roku, trzydzieści sześć osób otrzymało insygnia honorowe. Pierwszą decyzję o zatwierdzeniu specjalnego znaku dla turystów wydało w 1935 roku Prezydium Rady Centralnej Towarzystwa Turystyki i Wycieczek Proletariackich (OPTiE).

Przeprowadzono szereg testów, które sprawdzały, czy dana osoba zasługuje na tytuł turysty, czy nie. Obejmuje to spełnienie standardów GTO, konieczność odbycia przymusowych marszów turystycznych przez co najmniej sześć dni, umiejętność korzystania z mapy i kompasu i tak dalej. W okresie istnienia OPTiE zapis na plakietce nie został w pełni opracowany. Dlatego Dział Turystyki i Wycieczek doprowadził sprawę do ostatniego etapu. W nowym przepisie legitymację turystyczną będzie mógł otrzymać pełnoletni obywatel Unii, który posiada co najmniej dwuletnie doświadczenie turystyczne i odbył także 2-3 wyjazdy. Wszystkie wymagania opublikowano w czasopiśmie „Na lądzie i na morzu” w tym samym roku 1939. Uzupełnieniem starych wymagań była umiejętność udzielania pierwszej pomocy w warunkach polowych oraz wiedza z zakresu geologii, meteorologii i biologii.

Cztery rodzaje turystyki

Turysta wodny planujący wyprawę do dowolnego zbiornika wodnego musiał posiadać umiejętność pływania. Ta umiejętność była kluczem do zdobycia odznaki. Ponadto wnioskodawca turystyczny musiał jasno zrozumieć, czym jest jezioro, rzeka lub morze, a także zrozumieć przeszkody, które mogą pojawić się po drodze.

Piesi musieli wiedzieć, jak korzystać z niezbędnego sprzętu. Plus - zrozumienie techniki poruszania się w zależności od trasy i warunków terenowych. Od rowerzystów wymagano znajomości klasyfikacji dróg i szlaków. Biorąc pod uwagę specyfikę tego rodzaju turystyki, człowiek był zobowiązany poznać budowę roweru, aby w razie potrzeby móc samodzielnie dokonać naprawy. Narciarze mieli swoje własne niuanse, które dodały zimne pory roku. Oznacza to, że musieli wiedzieć, jakie niebezpieczeństwa wiążą się z ruchem na śniegu, na lodzie, podczas zamieci i tak dalej. „Młody Turysta ZSRR” i „Mistrz Turystyki”

W roku 1954 nastąpiły zmiany. Przed ubieganiem się o pełnoletnią odznakę „Turysta ZSRR” konieczne było otrzymanie odznaki „Młody Turysta ZSRR”. Został zatwierdzony 10 kwietnia 1954 r. Pionierzy od dziesiątego roku życia mogli spełniać standardy. Aby otrzymać odznakę, dzieci musiały wykonać szereg zadań. Na przykład zademonstruj orientację na ziemi, korzystając z mapy i kompasu lub bez nich. Za niezbędną uznano także umiejętność odczytywania śladów, wybierania odpowiedniego miejsca do odpoczynku i rozpalania ogniska. I oczywiście wykonaj 4 wędrówki o łącznej długości 48 kilometrów. Z przynajmniej jednym noclegiem. Decyzję o wydaniu odznaki i świadectwa podjęła rada oddziału pionierskiego, a rejestracja odbyła się w stacji młodych przyrodników.

Po pomyślnym przejściu standardów na odznakę „dziecięcą” można było następnie ubiegać się o odznakę „dorosłą”. A po jego otrzymaniu niektórzy starali się zdobyć odznakę „Mistrza Turystyki ZSRR”. Było to jednak znacznie trudniejsze ze względu na wysokie wymagania regulacyjne i pewne niuanse.

Na przykład minimalne kwalifikacje młodszego instruktora turystyki i stały udział w sekcji turystycznej i szkoleniu nowych sportowców. Najwyższy tytuł przyznała Centralna Rada Turystyki na podstawie dokumentów przedłożonych przez rady republikańskie i regionalne.

Dlaczego jest to potrzebne?

• Ogólnie rzecz biorąc, te insygnia nie zapewniały żadnych korzyści. Tyle, że pionierzy mogli popisywać się przed rówieśnikami, a także mieć palącą chęć zebrania całej „kolekcji”. Dla dorosłych odznaka turystyczna ZSRR była swego rodzaju wyznacznikiem sukcesów sportowych i dobrej kondycji fizycznej. Ale odznaka „mistrza” pozwoliła mu prowadzić kampanie i różne wyprawy. Ale jasne jest również, że posiadali go prawdziwi profesjonaliści.