Obraz olejny, werniks satynowy, oryginalne ramy/ 1957, własność prywatna sprzedającego
Apolonia Szczęsna – nr uprawnień M-138/85 (wydane przez Ministerstwo Kultury i Sztuki) artystka, malarka, pedagog, rysownik żurnalowy, projektantka W 1929 r. przystąpiła do egzaminu konkursowego w Państwowym Seminarium Nauczycielskim Żeńskim im. Królowej Jadwigi w Toruniu. Wybrała jednak wyższe studia w zakresie sztuki malarskiej. Aby studiować prowadziła korepetycje i lekcje rysunków.
W latach 1930-1933 ukończyła Szkołę Sztuk Pięknych im. Wojciecha Gersona w Warszawie (dokładnie w okresie 1.09.1930-24.06.1933), a potem w latach 1933-1935 dwuletnią Szkołę Artystyczną Feliksa Słupskiego. Z dokumentów wynika, że profesor Słupski był także jej mentorem w Akademii Malarskiej Gersona.
Szczęsna kształciła się w zakresie malarstwa realistycznego, w szczególności były to portrety, martwa natura oraz pejzaże. Ukończyła studia z nagrodami. Po ich zakończeniu w latach 1938-1939 pracowała jako asystentka Feliksa Słupskiego w Akademii Stomatologicznej w Warszawie wykładając tam rysunek. Z datą 15 czerwca 1939 r. ukończyła Prywatne Roczne Koedukacyjne Kursy Kreśleń Technicznych im. Henryka Gajewskiego w Warszawie (nr uprawnień 1248/39). W 1945 r. przyjechała do siostry do Ciechanowa i założyła tam Szkołę Malarską im. Jana Matejki, późniejsze Ognisko Kultury Plastycznej zlikwidowane przez władze centralne w 1951 r. Była jej kierownikiem i jedynym wykładowcą.Po zakończeniu pracy w Ciechanowie zostaje zatrudniona od 20. VII 1951 r. Instytucie Wzornictwa Przemysłowego w Warszawie na stanowisku rysownika żurnalowego oraz kliszarki . Tam też od 13 do 26 czerwca 1951 r. ukończyła Kurs Doskonalenia Projektantów i Rysowników Przemysłu Odzieżowego i Dziewiarskiego (zaświadczenie nr 6/1951),. Na prośbę malarki w dniu 29 lutego 1952 r. dyrektor J. Rogowski rozwiązuje umowę z Instytutem (pismo pers. 175/52) W 1952 r. pracowała w Hydroprojekcie w Centralnym Biurze Studiów i Projektów Budownictwa Wodnego jako kreślarz kopista.
W 1953 r. wyjechała do Starachowic do siostry Wandy Szczęsnej-Lesiowskiej i z dniem 1.09.1953 r. rozpoczęła pracę jako instruktor zespołu plastycznego (umowa z dnia 7.08.1953). Założyła w starachowickim Domu Kultury Zespół Amatorów Plastyków. Tam też była instruktorem rysunku. Ponadto Zakłady Starachowickie. Przedsiębiorstwo Państwowe Wyodrębnione zobowiązały się do powierzania artystce wszystkich prac z zakresu dekoracji, malarstwa i plastyki. W kolejnych latach nadal uczyła rysunku w szkołach podstawowych i średnich w Warszawie. Była instruktorem malarstwa w półinternatach szkół podstawowych na terenie Warszawy. W wakacje prowadziła kursy dla nauczycieli plastyki. Pod koniec lat 50. pracowała jako instruktor kulturalno-oświatowy w Prezydium Dzielnicowym Rady Narodowej w Warszawie. Pracowała także w warszawskich ogródkach jordanowskich jako instruktor plastyki prowadząc zajęcia z: rysunku, malarstwa, rzeźby, dekoracji sal, wykonywania afiszy oraz różnych wyrobów plastycznych. Przyjaźniła się z Lechem Emfazym Stefańskim reżyserem, aktorem, pisarzem i jednym z najbardziej znanych polskich parapsychologów i prof. Stanisławem Prószyńskim dziekanem Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (dziś Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina), kompozytorem i publicystą muzycznym Współtworzyła dekoracje do Teatru na Tarczyńskiej Mirona Białoszewskiego (1954-1955).
W okresie powojennym starała się o ponowne nadanie uprawnień ponieważ większość dokumentów ze Szkoły Sztuk Pięknych im. W. Gersona (oprócz tych w Jej posiadaniu) spłonęła w czasie bombardowań. Na ich podstawie oraz dzięki poświadczeniom kolegów ze studiów oraz osób, z którymi współpracowała przed wojną m.in. Romana Owidzkiego, prof. nadzw. Akademii Sztuk Pięknych z Warszawy, a także Anny Słupskiej-Stebnowskiej inż. architekta 1 lutego 1985 r. otrzymuje ponownie uprawnienia do wykonywania zawodu artysty plastyka w zakresie malarstwa (zaświadczenie bezterminowe nr M-138/85 wydane przez Ministerstwo Kultury i Sztuki). Była dekoratorką Domów Towarowych Centrum w Warszawie. W 1973 r. otrzymała Złoty Krzyż Zasługi i przeszła ma emeryturę. Dalej tworzyła. Pozostawiła po sobie ponad 200 oryginalnych prac malarskich tj. obrazy olejne, akwarele, kreda, ołówek, kilkadziesiąt obrazów, szkiców i wprawek malowanych czarną kredą i węglem z lat 1931-1938 w i wprawek malarskich, kartki pocztowe, obrazy na drewnie, wazony wypalane z gliny oraz projekty materiałów, ubrań i obuwia. Zachowały się jej najdawniejsze prace z lat 30. 40. i 50-tych. W 1987 r. Muzeum Okręgowe w Ciechanowie, po długich staraniach, przygotowało wystawę jej prac. Do dzisiaj Ciechanów w żaden sposób nie upamiętnił jej wkładu w rozwój kultury i sztuki na terenie miasta w latach 1945-1951. Nigdy też nie miał już szkoły malarskiej prowadzonej na takim poziomie.
Na podstawie archiwum prywatnego dr hab. Anity Frankowiak, prof. UWM.