Pieky obraz olejny NA SKLEJCE

telfon 885334813 lub 665246725
Rolando Monti urodził się w 1906 roku w Cortonie jako syn Luigiego. W 1912 roku rodzina Monti przeniosła się do Monterosso al Mare, a w 1923 ostatecznie do Rapallo, miejsca, które wywarło ogromny wpływ na edukację Rolanda, w którego wyobraźni zawsze z siłą pojawiały się światło, morze i kolory liguryjskiego krajobrazu . Ponadto aż do drugiej wojny światowej Rapallo było miejscem zamieszkania intelektualistów i artystów, takich jak Thomas Mann, Franz Werfel, Oskar Kokoschka, Gerart Hamptmann i Max Beebohm. Rolando odwiedza zwłaszcza Ezrę Pounda, z którym na przestrzeni lat nawiąże braterską przyjaźń, która trwała aż do śmierci amerykańskiego poety. W 1924 roku Rolando rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych we Florencji, gdzie był uczniem Felice Careny. Tutaj pielęgnuje go żywiołowość florenckiego klimatu kulturowego, ale pozostaje silnie powiązany ze środowiskiem Ligurii. Każdego lata wraca do Rapallo, aby pracować w małym studiu i uprawiać swoje ukochane sporty wodne, które będzie uprawiał do późnych lat. W 1928 po ukończeniu studiów wyjechał do Rzymu. Dzięki pomocy Ferruccio Ferrazziego ma pierwsze studio przy via delle Sette Sale; później przeniósł się na via dei Cappuccini. Cipriano Efisio Oppo, sekretarz generalny Faszystowskiego Związku Sztuk Pięknych Lacjum, zatrudnił go do pomocy przy wykonaniu kilku ozdobnych lunet i zaprosił do udziału w I Wystawie Związków Zawodowych w 1929 roku. Od tego momentu zaczął wystawiać na wszystkich związki zawodowe Lacjum i innych regionalnych, Apulii i Ligurii oraz międzyregionalne Neapolu i Mediolanu; jego rysunki reprodukowane są w „La Tribuna” i „L'Italia Letteraria”. W 1931 roku po raz kolejny Oppo, sekretarz nowo powstałego Rzymskiego Quadriennale Sztuki, zaprosił artystę na pierwszą edycję rzymskiej wystawy. Z tej okazji Carena przedstawia mu Cavalliego i Capogrossiego. Wkrótce do grupy dołączył Pirandello, który wrócił z Paryża. Z tego partnerstwa powstają wspólne badania artystyczne, które mają na celu nadanie kolorowi maksymalnej funkcji wyrazistej, powierzając mu konstrukcję obiektu; prace powstałe w wyniku tych badań zostały po raz pierwszy wystawione w 1932 roku na trzeciej wystawie Faszystowskiego Związku Sztuk Pięknych Lacjum. Grupa jest ochrzczona przez krytyków mianem „rzymskich malarzy tonalnych”. W 1935 dołączyła także Melli. W latach trzydziestych Monti zaprzyjaźnił się z Elsą Morante, Alberto Moravią, Romeo Lucchese, Cesare Zavattinim i Mario Soldatim. W Rapallo bywał, oprócz wspomnianego Pounda, Kokoschki, Mosesa Levy'ego i Enrico Paulucciego. W 1936 roku jego pierwsza ważna wystawa indywidualna w Galleria La Cometa w Rzymie spotkała się z wielkim uznaniem. W 1940 roku objął katedrę rysunku figuralnego w Liceo Artistico w Rzymie, rozpoczynając nieprzerwaną karierę nauczyciela z pasją. W kontekście ożywionej debaty wokół sztuki abstrakcyjnej Rolando Monti wybiera opozycję wobec rozprzestrzeniania się sztuki niefiguratywnej,chociaż w tych latach sam rozpoczął głęboką refleksję nad doświadczeniem fowistycznym i kubistycznym, a zwłaszcza nad twórczością Matisse'a. Z tej perspektywy brał udział w wystawie w Galerii Giosi w grudniu 1948 wraz z Gentilinim, Greco, Omiccioli, Perotti, Pirandello, Purificado, Stradone, Tamburi i Ziveri. W 1950 brał udział w XXV Biennale w Wenecji, gdzie wystawiał do 1954. Zaczął wykonywać skomplikowane cykle dekoracyjne w witrażu, kontynuując swoje poszukiwania artystyczne w oparciu o ten nowy, swoisty środek wyrazu; do najważniejszych dzieł należą dzieła dla rzymskich kościołów Santa Prassede z 1955 i 1958 r. oraz San Giovanni Bosco z 1964 r.; imponujące witraże dla kościoła Santa Caterina w Cagliari w latach 1961-1962 oraz Via Crucis dla Centrum Urazowo-Ortopedycznego w Turynie w 1965 roku. W drugiej połowie lat pięćdziesiątych Monti definitywnie doszedł do malarstwa abstrakcyjnego. Są to oleje o mocnej matrycy materialnej i gestycznej, zgodne ze współczesnymi doświadczeniami nieformalnymi, które artysta pokazał po raz pierwszy w 1959 roku na VIII Quadriennale. Od 1964 roku jego twórczość malarską charakteryzują prace abstrakcyjno-geometryczne, rygorystycznie oparte na rytmicznej konstrukcji przestrzeni, zaprezentowane po raz pierwszy w 1969 roku w Galleria Il Cerchio ze wstępem Argana, Gatta, Tempestiego i Ponente. W 1974 roku XIX edycja Nagrody Termoli poświęciła mu indywidualną wystawę, na której eksponowane były prace jego najnowszych badań, obrazy olejne i temperowe na konopiach, często bawiące się kontrastem pomiędzy materialnością koloru i fakturą płótna . Od końca lat siedemdziesiątych eksperymentuje z nową techniką, opartą na dialogu pomiędzy dwiema płaszczyznami obrazowymi, składającymi się z jasnego płótna konopnego zawieszonego na stole lub innym płótnie; artysta czasami tworzy rozstępy na tkaninie, tworząc dalsze efekty przezroczystości i objętości. W 1982 roku Komisja Nagród zadedykowała mu w Palazzo Barberini obszerną antologię, składającą się ze stu dziesięciu dzieł. Zmarł w Rzymie w 1991 r.Są to oleje o mocnej matrycy materialnej i gestycznej, zgodne ze współczesnymi doświadczeniami nieformalnymi, które artysta pokazał po raz pierwszy w 1959 roku na VIII Quadriennale. Od 1964 roku jego twórczość malarską charakteryzują prace abstrakcyjno-geometryczne, rygorystycznie oparte na rytmicznej konstrukcji przestrzeni, zaprezentowane po raz pierwszy w 1969 roku w Galleria Il Cerchio ze wstępem Argana, Gatta, Tempestiego i Ponente. W 1974 roku XIX edycja Nagrody Termoli poświęciła mu indywidualną wystawę, na której eksponowane były prace jego najnowszych badań, obrazy olejne i temperowe na konopiach, często bawiące się kontrastem pomiędzy materialnością koloru i fakturą płótna . Od końca lat siedemdziesiątych eksperymentuje z nową techniką, opartą na dialogu pomiędzy dwiema płaszczyznami obrazowymi, składającymi się z jasnego płótna konopnego zawieszonego na stole lub innym płótnie; artysta czasami tworzy rozstępy na tkaninie, tworząc dalsze efekty przezroczystości i objętości. W 1982 roku Komisja Nagród zadedykowała mu w Palazzo Barberini obszerną antologię, składającą się ze stu dziesięciu dzieł. Zmarł w Rzymie w 1991 r.Są to oleje o mocnej matrycy materialnej i gestycznej, zgodne ze współczesnymi doświadczeniami nieformalnymi, które artysta pokazał po raz pierwszy w 1959 roku na VIII Quadriennale. Od 1964 roku jego twórczość malarską charakteryzują prace abstrakcyjno-geometryczne, rygorystycznie oparte na rytmicznej konstrukcji przestrzeni, zaprezentowane po raz pierwszy w 1969 roku w Galleria Il Cerchio ze wstępem Argana, Gatta, Tempestiego i Ponente. W 1974 roku XIX edycja Nagrody Termoli poświęciła mu indywidualną wystawę, na której eksponowane były prace jego najnowszych badań, obrazy olejne i temperowe na konopiach, często bawiące się kontrastem pomiędzy materialnością koloru i fakturą płótna . Od końca lat siedemdziesiątych eksperymentuje z nową techniką, opartą na dialogu pomiędzy dwiema płaszczyznami obrazowymi, składającymi się z jasnego płótna konopnego zawieszonego na stole lub innym płótnie; artysta czasami tworzy rozstępy na tkaninie, tworząc dalsze efekty przezroczystości i objętości. W 1982 roku Komisja Nagród zadedykowała mu w Palazzo Barberini obszerną antologię, składającą się ze stu dziesięciu dzieł. Zmarł w Rzymie w 1991 r.

wymiary obrazu szerokosc 40cm wysokosc 30cm
wymiary z rama szerokosc 51cm wysokosc 61cm glebokosc 5cm