Obraz "Sorrow rain" wykonany farbami olejnymi
Ręcznie malowany na grubym płótnie o wymiarach 60x80 cm
Zabezpieczony werniksem z zamalowanymi bokami w tonacji tła
Obraz sygnowany nazwiskiem autora

Dzieło wykonane przez artystkę pochodzącą z Wietnamu południowego od niedawna przebywającą w Polsce

Yenn poprzez swoją sztukę otwiera duszę
Pokazuje wewnętrzną transformację, przelewając na płótno emocje oraz uczucia związane ze zmianami jakie w niej zachodzą każdego dnia

www.instagram.com/yenn_andherroom

Opis:

"I had days, lay in a sorrow cloud.
It seems too hard to feel loved and cared for. Like lonely dust, nowhere is home.
I cry, then i sleep; sometimes, i can’t cry, my tears didn’t drop but somewhere inside me.
Waiting in silence, but i hope someone can see me, hold my hands, take me to a safe home, and open the door for me, and i can step in.
Noone.
I lay, look at the ceiling in the dark room, watching long lines of thoughts running inside my head. With questions, with assumptions, with blame, with comfort, with encouragement, with support, with angrers, with regrets, with criticism, with dangerous ideas, with painful…
I don’t even have power to do anything with that, just lay, and look at them.
I didn’t find a way to escape. Sometimes, i see my sadness as beautiful, sometimes, i feel exhausted and can’t handle more. In my head, hundred of pieces of advices are flowing through, about what i should do, about being positive, about loving myself… I didn’t do anything.
I was laying there, breathing, looking at the ceiling with my sadness and loneliness.
Feel like, everything is wrong. And nothing can help.
I didn’t talk to anyone, afraid of the way people kept telling me about what I should and shouldn’t do. i knew it, but i just can’t do it. no understanding, more pressure and more lonely.
After all, i come back with myself, lay with myself, and accept whatever i feel, whatever i think, whatever….
I hope, if my sorrow cloud start raining, my sadness softly disappear one day.”

-

“Miałam dni, leżałam w chmurze smutku.
Wydaje się, że zbyt trudno jest czuć się kochaną i otoczoną opieką. Jak samotny kurz, nigdzie nie ma domu.
Płaczę, a potem zasypiam; czasami nie mogę płakać, moje łzy nie spadały, ale gdzieś we mnie.
Czekałam w ciszy, ale mam nadzieję, że ktoś mnie zobaczy, weźmie mnie za ręce, zabierze do bezpiecznego domu i otworzy mi drzwi, a ja będę mogła wejść.
Nikt.
Leżę, patrzę w sufit w ciemnym pokoju, obserwując długie linie myśli biegnące w mojej głowie. Z pytaniami, z założeniami, z obwinianiem, z pocieszeniem, z zachętą, ze wsparciem, ze złością, z żalem, z krytyką, z niebezpiecznymi pomysłami, z bolesnymi...
Nie mam nawet siły, żeby cokolwiek z tym zrobić, po prostu leżę i patrzę na nie.
Nie znalazłam sposobu, żeby uciec. Czasami widzę swój smutek jako piękny, czasami czuję się wyczerpana i nie mogę znieść więcej. W mojej głowie krążą setki rad, co powinnam zrobić, jak być pozytywną, jak kochać siebie... Nic nie zrobiłam.
Leżałam tam, oddychałam, patrzyłam w sufit ze swoim smutkiem i samotnością.
Czuję, że wszystko jest nie tak. I nic nie może pomóc.
Z nikim nie rozmawiałam, bojąc się tego, jak ludzie ciągle mówią mi, co powinnam, a czego nie powinnam robić. Wiedziałam to, ale po prostu nie mogę tego zrobić. Brak zrozumienia, więcej presji i więcej samotności.
W końcu wracam do siebie, leżę ze sobą i akceptuję wszystko, co czuję, cokolwiek myślę, cokolwiek...
Mam nadzieję, że jeśli moja chmura smutku zacznie padać, mój smutek pewnego dnia delikatnie zniknie.”

Wysyłka obrazu Gratis
W razie dodatkowych pytań zapraszam do kontaktu