Park Pokoju (powieść satyryczna napisana w mieście Cieszyn) autorzy: Radosław Zenderowski i Bogusław Dziadzia Opis: Książka nie powstała w wyniku testów przeprowadzanych na zwierzętach i/lub roślinach. Książka nie tylko jest zeroemisyjna, ale efektywnie pochłania CO2. Książka powstała bez finansowego wsparcia kogokolwiek ani czegokolwiek. Ambasada Rumunii nie wypowiedziała się w kwestii opublikowania tej pozycji. Przed rozpoczęciem czytania zaleca się konsultacje z lekarzem lub farmaceutą Książkę można kupować bez recepty. Park Pokoju. Przewodnik dla myślących karykaturalnie autorzy: Radosław Zenderowski Bogusław Dziadzia © La Republica Populorum della Capibara Grande 2024 ISBN: 978-83-970689-8-8 (wersja drukowana) Książka w twardej oprawie. ps. wysyłka książek następuję raz w tygodniu.

Fragment:
7 Tupoleże

Kobieta tuż po tym jak się objadła kanapkami ze śledziem wyszła na środek parku. Rozłożyła koc i świadoma z jaką uwagą umazany majonezem profesor patrzy się na nią, zaczęła się rozbierać. Najpierw zdjęła lewy but, delikatnie odtrącając go stopą w stronę ławki, tej na której dopiero co siedziała. Następnie drugi but. Ten chwyciła niedbale przed siebie, następnie rzucając przelotnym spojrzeniem na przechodzących ludzi i na mnie. Następne były skarpetki. Profesor oblizywał się, bo nieco majonezu spłynęło mu na brodę kiedy wciskał do ust ostatni kęs kanapki. Podszedłem do niego.

– Dziwne te tupoleże, nieprawdaż? – zagadałem profesora siadając przy nim bez oczekiwania na stosowne zaproszenie.

– Tupoleże? – profesor skupiony na resztkach majonezu i ściąganych przez kobietę skarpetkach nie bardzo rozumiał o co mi chodzi.

– Parę dni temu podchodzę do takiej jak ta tutaj – skinąłem w stronę kobiety rozpinającej bluzkę. – Stoję nad nią i pytam „co pani”, a ona na to: „a nic, tupoleże”.

– Jesteś pan idiotą – odparł z rozwagą profesor przełykając ostatnią drobinę majonezu.

– Ma pan rację. Taki stary Rumun nie powinien zaczepiać młodych kobiet.

– Młodych? Ta już nie taka młoda. Dwadzieścia parę lat jak nic. Pewnie do tego leniwa jest. Bo przecież by tak w środku dnia na trawie nie leżała.

– Dla takiego starego Rumuna to nawet jakby miała czterdzieści to młoda. – odparłem z powagą.

– Nie mówi się „tupoleże”, ale – kontynuował profesor robiąc długie pauzy – tuuuu poooo leeeżę. Że poleżę sobie tutaj. Rozumiesz pan?

– To pan nie rozumiesz – odparłem spokojnie.

– Mówiłem żeś pan idiota i to podtrzymuję – zapewnił. – Obrażasz pan chwałę Rumunii. Chyba słusznie tu pana zesłano.

Nie przejąłem się jego przytykami, bo dobrze wiedziałem, że mu przeszkadzam w kontemplowaniu rejonów ciała, których leżąca już na kocu odkryć jednak nie zamierzała.

– U nas w Rumunii też występują tupoleże. Pan taki światowiec to powinien wiedzieć. Ale pan się tylko mądrzyć potrafi bo się panu zdaje, że na uniwersytecie jest cały czas i każde słowo na cztery potrafi rozdzielić, i każdej tej części z osobna nowego znaczenia nadać. A tupoleże to ciekawa przyznaj pan sprawa. U was, tu w Polsce, to tupoleże są dyskryminowane. Mogą występować tylko w niektórych parkach, zdarzają się nad brzegami rzek i jezior. Czasem na kąpielisku miejskim. A wiem to, sam widziałem w zeszłym roku, kiedy udało mi się wymknąć stąd do cieszyńskiego Lasku Miejskiego, a tam ze ścieżki można takie leżące dostrzec zza płotu. Tutaj jak jakiś tupoleż pojawi się na środku ulicy to od razu afera. Ludzie dzwonią na policję albo straż miejską. Nie to co u nas w Rumunii. U nas wolność jest dla tupoleży.

– Patrz pan – profesor wskazał na kobietę z stosikiem ubrań pod głową. – Chyba ma pan rację z tą dyskryminacją. Już się jej czepiają. A przecież ładniejsza jest od tego stojącego na cokole księdza Szersznika.

Do leżącej kobiety podeszło dwóch przedstawicieli straży miejskiej. Kazali jej się ubrać i najlepiej oddalić. Bo już dzwonią na policję. A policja to już będzie wiedziała co z nią zrobić. Pośpiesznie ubrała się wymykając się w stronę sklepu Społem. Profesor zdecydowanie niepocieszony obrotem spraw zagadnął strażnika dlaczego tak przepędził kobietę. Na co ten odrzekł:

– Też bym tusepoleżał, ale robić muszę.

„Polska” pomyślałem. Polska.