Paxillus involutus – suszona grzybnia 10gr
Działanie grzybów:
Łagodzenie skutków stresu ekologicznego
Zmniejszenie toksyczności metali glebowych
Ułatwienie roślinom pobierania składników mineralnych
Ograniczenie szkodliwego wpływu metali na wzrost i rozwój roślin
Remediacja trwałych zanieczyszczeń organicznych takich jak pestycydy, polichlorowane bifenyle, wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne, chlorowane fenyle.
Obecność grzybów mikoryzowych ma zasadnicze znaczenie dla roślin zwłaszcza w sytuacjach niekorzystnych zmian w środowisku. Mogą one być spowodowane wieloma czynnikami, np. obecnością metali ciężkich w glebie, wzrostem jej kwasowości, suszą czy pojawieniem się reaktywnych form tlenu, które generują tzw. stres oksydacyjny [Finlay 2008]. Strzępki grzybów oprócz zdolności do pobierania podstawowych kationów, ograniczania ich strat przez ługowanie, jak również uwalnianie składników mineralnych poprzez wzmaganie procesów wietrzenia skał, ułatwiają także roślinom pobieranie składników mineralnych. Zmniejszenie toksyczności metali glebowych grzyby uzyskują poprzez produkcje związków chelatujacych, np. kwasu szczawiowego [Ahonen−Jonnarth i in. 2000]. Mechanizm tego transportu przez niektórych badaczy porównywany jest do „hydraulicznej windy”, dzięki której wzrasta zdolność do pobierania także innych składników odżywczych. Liczne badania udowodniły, że grzyby mikoryzowe odgrywają znaczącą rolę w łagodzeniu stresu ekologicznego wywoływanego obecnością w glebie metali ciężkich. Obecność symbionta grzybowego ogranicza szkodliwy wpływ metali na wzrost i rozwój roślin [Krupa 2004]. Badania Meharg i Cairney [2000] udowodniły korzystny wpływ grzybów mikoryzowych na remediację trwałych zanieczyszczeń organicznych (polichlorowane bifenyle, wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne, chlorowane fenyle, pestycydy). Podobne wyniki uzyskano w badaniach polegających na degradacji aromatycznych herbicydów (kwasu 2,4−dichlorofenoksyoctowego) przez grzyby ektomikoryzowe i mikoryzę erikoidalna [Donnelly i in. 1993]. W badaniach Meharg i in. [1997] udowodniono również, że zdolność do biodegradacji 2,4−dicholrofenylu przez dwa gatunki grzybów ektomikoryzowych <em>Paxillus involutus </em>i <em>Suillus variegatus </em>jest znacznie wyższa, jeżeli grzyby te znajdują się w układzie symbiotycznym z sosną <em>Pinus sylvestris</em>.
Źródło: Ott T., Fritz E., Polle A., Schützendübel A. 2002. Characterization of antioxidative systems in the ectomycorrhiza− building basiomycete <em>Paxillus involutus </em>(Bartsch) Fr. and its reaction to cadmium. FEMS Microbiology Ecology za Marczak M., Myga−Nowak M., Krupa P. 2010. Ekologiczne aspekty współżycia roślin z grzybami. Sylwan 154 (4): 234−241.
