STAN JAK NA ZDJĘCIACH USZKODZONA OKŁADKA LUZNE STRONY NA OKŁADCE DEDYKACJA Pieśni szczurołapa – tom poetycki Władysława Sebyły wydany w 1930.

Tom zawiera cztery cykle utworów: <em>Pieśni szczurołapa</em>, <em>Wiersze o wojnie</em>, <em>Modlitwa</em>, <em>Ryby na piasku</em>. Cykl <em>Modlitwa</em> był opublikowany wcześniej w 1927 w wydanym wspólnie z Aleksandrem Maliszewskim tomie <em>Poezje</em>. Wiersze całego tomu odwołują się do poetyki ekspresjonizmu. Obecne są w nich także wątki katastroficzne, pacyfistyczne i antyklerykalne. Cykl <em>Modlitwa</em> zawiera utwory ukazujące ludzi słabych i skrzywdzonych, nawiązujące do mizerabilizmu. Tom ukazał się w Warszawie w księgarni Ferdynanda Hoesicka. STRON 62 Autor Władysław Sebyła Tytuł Pieśni szczurołapa Wydawca Księgarnia F. Hoesicka Data wyd. 1930 Druk Drukarnia „Stołeczna“ G. Kryzel Miejsce wyd. Warszawa Władysław Sebyła (ur. 6 lutego 1902 w Kłobucku, zm. 11 kwietnia 1940 w Charkowie) – polski poeta, podporucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 6 lutego 1902 roku w Kłobucku k. Częstochowy jako syn Henryki (z d. Radłowska) i Michała, działacza niepodległościowego oraz nauczyciela i kierownika szkoły w Kłobucku[1]. W wieku trzech lat stracił matkę, a w 1910 roku rodzina, w tym nowa żona ojca, wyprowadziła się z Kłobucka do Zagłębia Dąbrowskiego[2], gdzie ojciec poety otrzymał pracę nauczyciela[1]. Wiersze zaczął pisać w wieku ośmiu lat, oprócz tego malował, grał na skrzypcach i fortepianie oraz komponował[2].

Ukończył szkołę podstawową w Będzinie[2], a następnie rozpoczął naukę w Szkole Realnej w Sosnowcu, zaś po jej likwidacji w I Ośmioklasowym Gimnazjum Męskim Towarzystwa Szkół Średnich w Sosnowcu. W czasie nauki w szkole nadal pisał wiersze, ale ukrywał ten fakt przed innymi uczniami[1].

Walczył w I powstaniu śląskim. Żeby zaciągnąć się do oddziału zafałszował datę urodzenia o dwa lata. Po zakończeniu walk wrócił do gimnazjum, które ukończył w 1921 roku i za namową ojca podjął studia na Politechnice Warszawskiej, ale po jednym roku przeniósł się na studia polonistyczne na Wydziale Filologii Uniwersytetu Warszawskiego, uczestniczył też w wykładach z historii malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych[1].

Od 1927 był członkiem grupy literackiej Kwadryga. W latach 1929–1931 redaktor i współwydawca pisma „Kwadryga”. Od 1932 roku był współpracownikiem dwutygodnika „Zet”[1]. Debiutował cyklem wierszy pt. <em>Modlitwa</em> (1927)[3].

W 1928 ukończył Batalion Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 5 w Łobzowie. 9 września 1928 roku ożenił się w Kościele Mariackim w Krakowie z Sabiną Marią Krawczyńską, rok później urodził się jego jedyny syn. W 1929 roku odbył służbę wojskową, a następnie powrócił do Warszawy, gdzie ponownie zaangażował się w życie literackie. W styczniu 1931 roku, podobnie jak wiele znanych osobistości, podpisał protest przeciw procesowi brzeskiemu[1].

1 stycznia 1931 został mianowany do stopnia podporucznika ze starszeństwem. Został przydzielony do 13 Pułku Piechoty. Odbywał ćwiczenia rezerwy w 1932, 1934, 1936 jako dowódca plutonu.

W roku 1935 poeta podjął pracę w Polskim Radiu, gdzie co drugi tydzień prowadził kwadrans literacki[1]. W lipcu 1937 roku Władysław Sebyła omawiał na antenie radio­wej tomik wierszy <em>Na cmentarzu biły dzwony. Śpiewy demoniczne</em> Stanisława Szwajcera, nazywając je grafomańskim. Szwajcer, aplikant sądowy, poczuł się dotknięty krytyką i pozwał Sebyłę do sądu, który uznał poetę winnym i skazał na dwa tygodnie aresztu w zawieszeniu, 50 złotych grzywny i 100 złotych pokutnego. Sąd wydał wyrok mimo opinii biegłego, krytyka literackiego Karola Wiktora Zawodzińskiego, który uznał, że granice krytyki nie zostały przekroczone[1].

Wobec zagrożenia konfliktem, w 1939 został zmobilizowany, a po wybuchu II wojny światowej walczył w kampanii wrześniowej. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 i wkroczeniu do Lwowa, został aresztowany przez sowietów. Był przetrzymywany w obozie starobielskim[1]. W 1940 wraz z jeńcami osadzonymi w Starobielsku został przewieziony do Charkowa[4] i 11 kwietnia 1940 rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Pogrzebano go w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[4][2], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[5]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 3168[4].

Po wojnie niewiele o nim pisano i nie wydawano jego wierszy aż do 1956 roku, gdy opublikowano „Poezje wybrane”[1].

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-10: Drugi dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło – decyzją nr 439/MON[6] – mianował go pośmiertnie na stopień porucznika[7][8]. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[9][10][11].