Ze względu na to, że telefon AP-27 przestał spełniać wymagania nowoczesnego pola walki i nie nadawał się do dalszych modernizacji, w 1936 roku rozpoczęto produkcję nowego modelu AP-36. Produkcja ta odbywała się w Państwowych Zakładach Tele i Radiotechnicznych w Warszawie, które powstały w 1932 roku w wyniku połączenia Państwowej Wytwórni Aparatów Telegraficznych i Telefonicznych oraz Państwowej Wytwórni Łączności. W celu zmniejszenia ciężaru oraz zwiększenia wytrzymałości nowego aparatu, zastosowano obudowę z blachy stalowej w formie skrzynki o wymiarach 260x180x86 mm, zamykaną na dwa zatrzaski. Aparat ważył 4,8 kg wraz z baterią. Do produkcji obudów używano stali nierdzewnej lub blachy zabezpieczonej przed korozją poprzez kadmowanie lub pokrycie minią. Dla wzmocnienia konstrukcji, ściany skrzynki zostały usztywnione przez wytłoczenie żeber. Skrzynki malowano na kolor ochronny. Telefon AP-36, podobnie jak jego poprzednik, był przystosowany do wysyłania i odbierania sygnałów brzęczykowych i induktorowych. Nie miał jednak możliwości pracy bez ogniwa. Zasilanie zapewniała bateria o napięciu 3V lub, alternatywnie, ogniwo typu NONII, jednak w tym przypadku zasięg łączności był mniejszy. Z przodu skrzynki znajdowała się klapka zakrywająca gniazda pośrednie, przycisk brzęczykowy w skórzanej osłonie, tabliczka z alfabetem fonetycznym oraz tabliczka z napisem „Uwaga, nieprzyjaciel podsłuchuje”. Na górnej części obudowy zamontowano białą tabliczkę do zapisywania kryptonimu stacji. Po bokach skrzynki znajdowały się zameczki i uchwyty do pasa. Na lewej bocznej ściance znajdował się otwór zakrywany klapką, przeznaczony do wyprowadzania przewodów linii oraz przewodów mikrotelefonu i dodatkowej słuchawki. Na prawej bocznej ściance znajdował się otwór na korbkę induktora, zabezpieczony metalową osłoną, oraz śrubka mocująca wewnętrzne rusztowanie. Wewnątrz wieczka umieszczono tabliczkę z nazwą producenta, schemat aparatu, filcową podkładkę do przytrzymywania mikrotelefonu oraz uchwyty do nawinięcia przewodu pośredniczącego z wtyczkami. Bezpośrednio pod wieczkiem znajdował się bakelitowy mikrotelefon, wsparty na wewnętrznym rusztowaniu. Wnętrze skrzynki podzielone było na trzy przedziały. W jednym przechowywano dodatkową słuchawkę, zwinięty przewód mikrotelefonu oraz zapasową wkładkę mikrofonową. Środkowy przedział mieścił baterię i był zamykany bakelitową klapką, przymocowaną dwoma śrubkami. Trzeci przedział mieścił elementy takie jak induktor, brzęczyk, dzwonek, przyciski brzęczykowy i probierczy, cewkę indukcyjną, gniazda pośrednie oraz blok kondensatorów. Ten przedział był przykryty bakelitową pokrywą, na której znajdowały się zaciski liniowe L1 i L2, przycisk probierczy PR oraz otwór na korbkę induktora. Wprowadzono istotne zmiany, takie jak zastosowanie nowej konstrukcji induktora, który był mniejszy i lżejszy od wcześniej używanych. Nowy brzęczyk pracował poprawnie w szerokim zakresie napięć od 0,8 do 3V i praktycznie nie wymagał regulacji. Nowością była również cewka w układzie samoniesłyszalnym, która eliminowała szkodliwe hałasy własne, znacznie poprawiając słyszalność rozmówcy. Telefon nie posiadał odgromnika ani zacisku uziemienia. Bakelitowy mikrotelefon miał przycisk mikrofonowy w rękojeści, haczyk do zawieszania oraz bakelitowy rożek ułatwiający korzystanie z mikrofonu. Sam przycisk mikrofonowy był znacznie większy i bardziej wygodny w użyciu niż w poprzednim modelu telefonu. Dodatkowa słuchawka była wykonana z bakelitu i miała skórzane ogłowie. Seria próbna tych aparatów, licząca około 100 sztuk, została dostarczona w 1936 roku. W kolejnych latach dostarczono wojsku 15 000 sztuk, a w 1939 roku produkowano partię 5000 sztuk. Telefon polowy AP-36 kosztował 462 zł. Równolegle z produkcją dla wojska, zakłady produkowały również cywilną wersję tego telefonu pod nazwą MB-37. Wersja cywilna nie miała brzęczyka i gniazd pośredniczących, a skrzynki były malowane na szaro. Niemcy, po zajęciu Polski, kontynuowali produkcję telefonów AP-36 na własne potrzeby. przestał spełniać wymagania nowoczesnego pola walki i nie nadawał się do dalszych modernizacji, w 1936 roku rozpoczęto produkcję nowego modelu AP-36. Produkcja ta odbywała się w Państwowych Zakładach Tele i Radiotechnicznych w Warszawie, które powstały w 1932 roku w wyniku połączenia Państwowej Wytwórni Aparatów Telegraficznych i Telefonicznych oraz Państwowej Wytwórni Łączności. W celu zmniejszenia ciężaru oraz zwiększenia wytrzymałości nowego aparatu, zastosowano obudowę z blachy stalowej w formie skrzynki o wymiarach 260x180x86 mm, zamykaną na dwa zatrzaski. Aparat ważył 4,8 kg wraz z baterią. Do produkcji obudów używano stali nierdzewnej lub blachy zabezpieczonej przed korozją poprzez kadmowanie lub pokrycie minią. Dla wzmocnienia konstrukcji, ściany skrzynki zostały usztywnione przez wytłoczenie żeber. Skrzynki malowano na kolor ochronny. Telefon AP-36, podobnie jak jego poprzednik, był przystosowany do wysyłania i odbierania sygnałów brzęczykowych i induktorowych. Nie miał jednak możliwości pracy bez ogniwa. Zasilanie zapewniała bateria o napięciu 3V lub, alternatywnie, ogniwo typu NONII, jednak w tym przypadku zasięg łączności był mniejszy. Z przodu skrzynki znajdowała się klapka zakrywająca gniazda pośrednie, przycisk brzęczykowy w skórzanej osłonie, tabliczka z alfabetem fonetycznym oraz tabliczka z napisem „Uwaga, nieprzyjaciel podsłuchuje”. Na górnej części obudowy zamontowano białą tabliczkę do zapisywania kryptonimu stacji. Po bokach skrzynki znajdowały się zameczki i uchwyty do pasa. Na lewej bocznej ściance znajdował się otwór zakrywany klapką, przeznaczony do wyprowadzania przewodów linii oraz przewodów mikrotelefonu i dodatkowej słuchawki. Na prawej bocznej ściance znajdował się otwór na korbkę induktora, zabezpieczony metalową osłoną, oraz śrubka mocująca wewnętrzne rusztowanie. Wewnątrz wieczka umieszczono tabliczkę z nazwą producenta, schemat aparatu, filcową podkładkę do przytrzymywania mikrotelefonu oraz uchwyty do nawinięcia przewodu pośredniczącego z wtyczkami. Bezpośrednio pod wieczkiem znajdował się bakelitowy mikrotelefon, wsparty na wewnętrznym rusztowaniu. Wnętrze skrzynki podzielone było na trzy przedziały. W jednym przechowywano dodatkową słuchawkę, zwinięty przewód mikrotelefonu oraz zapasową wkładkę mikrofonową. Środkowy przedział mieścił baterię i był zamykany bakelitową klapką, przymocowaną dwoma śrubkami. Trzeci przedział mieścił elementy takie jak induktor, brzęczyk, dzwonek, przyciski brzęczykowy i probierczy, cewkę indukcyjną, gniazda pośrednie oraz blok kondensatorów. Ten przedział był przykryty bakelitową pokrywą, na której znajdowały się zaciski liniowe L1 i L2, przycisk probierczy PR oraz otwór na korbkę induktora. Wprowadzono istotne zmiany, takie jak zastosowanie nowej konstrukcji induktora, który był mniejszy i lżejszy od wcześniej używanych. Nowy brzęczyk pracował poprawnie w szerokim zakresie napięć od 0,8 do 3V i praktycznie nie wymagał regulacji. Nowością była również cewka w układzie samoniesłyszalnym, która eliminowała szkodliwe hałasy własne, znacznie poprawiając słyszalność rozmówcy. Telefon nie posiadał odgromnika ani zacisku uziemienia. Bakelitowy mikrotelefon miał przycisk mikrofonowy w rękojeści, haczyk do zawieszania oraz bakelitowy rożek ułatwiający korzystanie z mikrofonu. Sam przycisk mikrofonowy był znacznie większy i bardziej wygodny w użyciu niż w poprzednim modelu telefonu. Dodatkowa słuchawka była wykonana z bakelitu i miała skórzane ogłowie. Seria próbna tych aparatów, licząca około 100 sztuk, została dostarczona w 1936 roku. W kolejnych latach dostarczono wojsku 15 000 sztuk, a w 1939 roku produkowano partię 5000 sztuk. Telefon polowy AP-36 kosztował 462 zł. Równolegle z produkcją dla wojska, zakłady produkowały również cywilną wersję tego telefonu pod nazwą MB-37. Wersja cywilna nie miała brzęczyka i gniazd pośredniczących, a skrzynki były malowane na szaro. Niemcy, po zajęciu Polski, kontynuowali produkcję telefonów AP-36 na własne potrzeby.
