Kiedy zostałem skierowany do pracy duszpasterskiej jako kapelan jednego z największych szpitali w Warszawie, nie miałem żadnego przygotowania.

Z podziwem patrzyłem na moich kolegów, księdza Jacka czy księdza Macieja z Płockiej.

Ja poszedłem ogołocony z planów, z pustymi rękami.
Rzeczywistość szpitala wydawała mi się gąszczem nie do przebycia.
Musiałem zwrócić się z całą siłą do Jezusa Miłosiernego, aby w ciszy serca uczył mnie Bożego Miłosierdzia, którego w szpitalu najbardziej potrzeba.

Tę książkę dedykuję śp. prof. Lucjanowi Balterowi, promotorowi mojego doktoratu.
Zapraszam na wspólną naukę chodzenia. Poświęcam ją także wszystkim moim przyjaciołom, którzy są w niej opisani.
Wielu z nich już nie ma wśród nas.
Na tej drodze byłem ślepcem. Musiałem nauczyć się chodzić po szczytach gór, nad przepaścią, gdzie pozostaje jedynie ufność w niezgłębione miłosierdzie Boga, której uczyła i uczy mnie św. Faustyna.