Tylko ten, kto przeżył tornado (...) potrafi sobie wyobrazić, co sprawił jeden świst latiago i owa pierwsza strużka krwi z ramienia starej niewolnicy. Tłum runął jak fala, jak lawa z nagle obudzonego wulkanu, ogarnął konie mayorales i obalił je razem z nimi, i zadeptał bosymi pietami wszystkich prócz jednego, którego koń wspiął się nad skłębione głowy i opadł tratując kopytami dwie kobiety i dwoje dzieci i wyrwał z ciżby jak postrzelony, gdy twarde piety czarnych wygniatały oczy i kiszki, i mózg z czaszek znienawidzonych oprawców; pan Vasto skoczył do domu po karabin, pani Vasto upadła potrącona przez służbę domową; buchnęły języki ognia i w tumulcie ujrzał Karol tylko płomienne oczy smukłego tancerza i błysk maczety, i czaszkę pana Vasto rozłupaną niczym kokos, i panią Vasto jak się podrywa z ziemi i wpada do płonącego domu z szaleństwem w oczach, i jak nad tłumem niesytym zemsty wyrasta przenikliwy krzyk starej tanecznicy, i jak ta z nożem dopada trupa pana Vasto, rozrywa mu spodnie, chwyta w lewą garść jego zwiędłe genitalia i straszliwym rzeźnickim cięciem wyrzyna je, unosi nad głową, nie bacząc, że krew z rozpustnych jąder oblewa jej czarno-siwe włosy i świeci w słońcu rubinami, i jak jej wielkie sine wargi śmieją się w dzikiej uciesze, i jak rzuca psu to, czym pan Vasto gwałcił jej córki...