Plinio Corrêa de Oliveira "Rewolucja i kontrrewolucja".
Z wielką satysfakcją przystałem na prośbę o napisanie kilku słów skierowanych do czytelników pierwszego polskiego wydania Rewolucji i Kontrrewolucji. Pragnę zaznaczyć, że w czasie swej długiej walki w obronie cywilizacji chrześcijańskiej, przywiązując zawsze szczególną wagę do jej kolebki Europy, żywo interesowałem się drogim mi narodem polskim, który uważam za obdarzony w dwójnasób przez Opatrzność Bożą. Obdarzony w dwójnasób, gdyż po pierwsze jest jednolicie katolicki ("Polonia semper fidelis"), a po drugie zaś, posiada on strategiczne położenie swego terytorium, umieszczonego pomiędzy Zachodem a Orientem, dające możliwość odegrania decydującej roli w dziele nawrócenia Rosji oraz innych narodów sąsiednich, zdominowanych przez Kościół prawosławny. Naród ten, którego historia dodam pełna jest tragicznych i chwalebnych wydarzeń, zawsze pełnił na rzecz Chrześcijaństwa służbę o doniosłym znaczeniu, jako przedmurze wysunięte dla obrony przed najazdami wrogów. Ustawiczne walki, toczone z licznymi nieprzyjaciółmi, nieustannie usiłującymi nie tylko podbić terytorium, ale zwłaszcza zniszczyć to, co najcenniejsze dla ludu mieszkającego na nim, tj. wiarę katolicką, wymagały heroicznego wysiłku wielu pokoleń. Szczególnie tragicznym fragmentem dziejów Polski był okres tyranii komunistycznej, z której pozostałości naród polski wciąż jeszcze się całkowicie nie wyzwolił. Chluby przysparza mu ofiarowanie Kościołowi Rzymskiemu świętych, że wystarczy wspomnieć św. Kazimierza czy św. Stanisława Kostkę oraz wielu heroicznych obrońców cywilizacji chrześcijańskiej. Na przykład, gdy w roku 1655 w sanktuarium w Częstochowie ostatni katoliccy wierni, którzy bronili się jeszcze przed protestanckim najeźdźcą, skłaniali się ku kapitulacji, przeor, o. Augustyn Kordecki, podjął decyzję o odmowie poddania się, dając początek cudownej i zwycięskiej obronie Jasnej Góry i wyparciu wroga z Polski. Kiedy zaś w 1683 roku muzułmańska potęga stojąca u bram Wiednia zagrażała całemu chrześcijaństwu, król Jan III Sobieski poprowadził opromienione wojenną chwałą chrześcijańskie wojska do zwycięstwa. Jednak podstawowe problemy, zarówno wewnętrzne, jak i zewnętrzne, z którymi Polska zmagała się i zmaga nadal na przestrzeni prawie całej swej historii, podobnie jak i cała Europa, są konsekwencjami kryzysu, który dotyka całe chrześcijaństwo i zapoczątkowany został wraz z upadkiem średniowiecza, tej "słodkiej wiosny wiary". Kryzys ten nie przestał się pogłębiać w ciągu wieków, a conditio sine qua non zrozumienia go w całej jego rozciągłości jest uświadomienie sobie, że dotknął on wszystkie warstwy społeczności ludzkiej, a owładnąwszy umysłem człowieka wtargnął ze sfery doczesnej w sferę religijną. Doskonaląc się stopniowo doszedł on aż do dzisiejszych czasów, w których twórcy tego kryzysu, dysponując nieporównywalnie potężniejszymi zasobami środków działania, usiłują zetrzeć z powierzchni ziemi nieliczne już węgle żarzące się pod warstwą popiołów pozostałych po dawnej cywilizacji chrześcijańskiej. Przykładem zuchwałości, jaką osiągnął, niech będzie chociażby prawne uznanie najskrajniejszych dewiacji w dziedzinie moralnej. Ogół chrześcijaństwa wydaje się być głęboko przeniknięty myślą rewolucyjną i nie jest przesadą twierdzić, że ludzkość nie posiada już wystarczających sił, aby przeciwstawić się temu straszliwemu złu, które zgangrenowało niemal wszystkie narody stanowiące chrześcijański świat. Nie możemy niestety stwierdzić, że Polska stanowi w tym przypadku wyjątek. Wolność zdobyta wraz z tzw. "bankructwem" komunizmu przyniosła z jednej strony poprawę ekonomiczną, ale z drugiej przyczyniła się do poważnego upadku obyczajów, poprzez naśladownictwo świata zachodniego wraz z tym wszystkim, co w nim naganne. Pomimo że świat nadal pogrąża się w tym kryzysie, głęboko wierzę, podobnie jak wszyscy wierzący i myślący ludzie, że w ponurym klimacie dzisiejszej rzeczywistości zwiastującym wielkie i gwałtowne burze, roz-błyśnie światło będące gwarancją zwycięstwa chrześcijaństwa. Właśnie to światło, idące z nieba, zostało wyrażone w pięciu słowach wypowiedzianych przez Matkę Bożą w Fatimie w roku 1917: "W końcu moje Niepokalane Serce zatriumfuje". Triumf ten będzie polegał na restauracji porządku chrześcijańskiego na ziemi, przepowiedzianej przez wielkiego apostoła maryjnego św. Ludwika Marię Grignion de Montfort. Bez wątpienia chaos, który stopniowo ogarnia dzieje ludzkości zwiastując, moim zdaniem, przejście z jednej epoki historycznej do drugiej wymaga dla ich poprawnej analizy ducha roztropności, dlatego też, mając na uwadze konieczność właściwej interpretacji obecnej rzeczywistości, ofiaruję polskim czytelnikom niniejszą pracę jako przydatny dla prawidłowej w niej orientacji instrument. Nie ma bowiem dla mnie większego celu, jak służyć sprawie katolicyzmu w tych dniach pełnych niepewności. Niechaj więc Matka Boża Częstochowska, patronka Polski, raczy pobłogosławić ten wysiłek. Sao Paulo, maj 1995.
Okładka twarda. 2006 r.
Nowa książka.