Książka zawiera kilkadziesiąt humoresek i skeczy teatralnych. Liczy 208 stron. Gdyby mówić o rodowodzie literackim tego tomu, trzeba by oczywiście wskazać na Gałczyńskiego, Mrożka, a i Gombrowicza i zapewne kilku innych. Podkreślam jednak, że mówię o rodowodzie, a nie zapożyczeniach. Urok „Absurdariusza polskiego” tkwi nie w kompozycji, a więc czymś co można przewidzieć, a w dekompozycji, swoistym literackim „dekonstrukcjonizmie” . Może to wynika i z tego, że dowcip autora, jego humor jest najczęściej, choć nie zawsze, dyskretny, dociera do nas po pewnej refleksji, często zaskakujący, świadomie nie wynikający z opisywanej sytuacji. Co jednak opisuje ta świadomie skomponowana książka? Świat prowincji, małych miasteczek, w tym sensie jest to książka o rzeczywistości galicyjskiej. Ukazuje, może nawet wbrew woli autora, że między tym galicyjskim światem sprzed drugiej wojny światowej a światem nam współczesnym nie ma aż tak wielkiej różnicy jak gdyby nam się wydawało.