To były najlepsze wakacje w naszym życiu. Warszawa w pierwszej połowie kwietnia nie zachwyca, więc mówię do mojej żony, żebyśmy wzięli maluchy i pojechali na dwa tygodnie gdzieś na południe Europy. Airbnb wskazał Weronę, najbliższe okolice Porta Vescovo, jeszcze niedaleko od centrum, ale poza strefą płatnego parkowania. Zapakowałem rodzinę i ruszyliśmy.

To były najlepsze wakacje w naszym życiu. Wiem, że jak tylko padło słowo Werona, pomysłałeś, że chciałem się oświadczyć albo takie tam bzdury; nic z tych rzeczy. Mieszkaliśmy przy uroczym placyku z widokiem na Chiesa di San Toscana. Trzeba CI wiedzieć, że to były czasy, gdzie kuchnię włoską w Polsce stanowiła mozzarella z Biedronki i makaron Lubella. W najzwyklejszej panficio na dole pokazywaliśmy brudnymi paluchami na najróżniejsze specjały i wszystko, ale dokładnie WSZYSTKO smakowało jak stworzone przez Boga. Jadłeś kiedyś ravioli al uovo?

To były najlepsze wakacje w naszym życiu. Każdego poranka schodziliśmy na śniadanie do caffe, z szeroko niklowanym barem, słowo daję, jak u Niemena. Pierwszego dnia napotkaliśmy sporą grupkę głośnych, ale dość leciwych Włochów, nie będę ukrywać, że patrzących na nas z lekką nieufnością i rezerwą (che cazzo…). Napiętą atmosferę rozproszyły długie blond włosy naszej trzyletniej córki. Widywaliśmy się tam codziennie – oni pili kawę lub grappę i głośno parlare, Bóg wie o czym. My braliśmy kremowe cappuccino i brioche na głowę i chłonęliśmy. Jeśli tego dnia akurat padało, braliśmy gazetę i sprawdzaliśmy prognozę pogody i słowo daję, jechaliśmy tam, gdzie w gazecie było słoneczko.

To były najlepsze wakacje w naszym życiu. W taki sposób zwiedziliśmy tłustą Bolonię i byliśmy we Florencji kompletnie bez turystów. W Maranello byliśmy jedyni. W Wenecji zatrzasnęliśmy kluczyki w samochodzie na parkingu, ale uczynny parkingowy włamał się do auta w trzydzieści sekund. Przejechaliśmy północne Włochy wzdłuż i wszerz.

To były najlepsze wakacje w naszym życiu. No i straciłem całkowicie czujność, nie wiń mnie. Tuż przed wyjazdem wleźliśmy z żoną do sklepu ze starociami i sam nie wiem jak to było, ale wyszedłem z tą właśnie starą kasą sklepową. Była na liry. Już wtedy nie działała i nie, nie próbowałem jej naprawiać. Cholera była ciężka jak nieszczęście, ale udało mi się ją zapakować do bagażnika. Nie wiem, po jaką cholerę ją kupiłem, ale no właśnie, kupiłem, od dłuższego czasu mam i teraz po kilkunastu latach od najlepszych wakacji w naszym życiu chętnie sprzedam w cholerę.

Wygląda majestatycznie i może być ozdobą Twojego włoskiego biznesu? Wstawisz do pokoju dziecinnego na zmarnowanie? Może umiesz ją naprawić, naoliwić i będzie robić brzdęk za każdym przesunięciem korbki? A może ją oddasz na złom i policzysz więcej niż za nią zapłaciłeś? Cholera wie, nie mój interes.