Gniazdo Sieroce w Stanisławczyku pod Przemyślem 1910 r., z obiegu pocztowego 1913, oderwany znaczek, stan bdb. Bardzo rzadka!

Towarzystwo Gniazd Sierocych – polska organizacja społeczna założona w 1908 przez Kazimierza Jeżewskiego, w celu opieki nad sierotami i działająca początkowo na terenie Galicji, a w 1911 przeniesiona do Warszawy. Była pierwowzorem rodzinnych domów dziecka.

Organizacja tworzyła tzw. gniazda sieroce przeznaczone dla dziesięciorga dzieci w wieku 6-16 lat oraz ich nauczyciela (opiekuna). Gniazda funkcjonowały w gospodarstwach rolnych oraz tworzyły wioski sieroce. Pierwsze gniazdo powołał do życia Jeżewski w Stanisławczyku pod Przemyślem. Opierał się na założeniach sformułowanych przez siebie we Lwowie w 1908, w pracy <em>W sprawie zorganizowania Krajowej Opieki nad dziećmi w Galicji</em>, gdzie napisał, że <em>nikt nie może zalecać w stosunku do dzieci stosowania masowego wychowania. Nauka ostatniej doby w rozwoju myśli pedagogicznej wypowiedziała się stanowczo przeciwko tworzeniu takich zbiorowisk wychowawczych. Dziecko wychowywać powinni rodzice. A dzieci sieroce? Dla tych kraj powinien stworzyć rodzinę sztuczną, dać im własne domowe ognisko, własne gniazdo rodzinne, wolne od moralnej zarazy</em>. Fundatorką gniazda w Stanisławczyku była księżna Karolina Lubomirska.