Aparaty sprawne przetestowane z oryginalną wtyczką.

Produkowany od 1983 do końca 1994 r.

Nowatorski design, dostosowany do użytkowania zarówno jako telefon biurkowy i ścienny. W tym celu tarcza numerowa lub klawiatura mogły być obrócone o 180° bez zdejmowania obudowy. Do montażu na ścianie dołączany był specjalny wspornik, który posiadał też uchwyt do zawieszenia słuchawki. Unikatowym wzorem cechowała się również tarcza, takiego rozwiązania nie widzieliśmy w żadnym innym telefonie na świecie. Kolejną innowacją jest zastosowanie przełącznika obwodów w postaci mikrostyku.

Autorem projektu byli artystka-plastyk Maria Osterwa-Czekaj, architekt Jacek Czekaj oraz konstruktor Stanisław Józwowicz1), a ich praca została nagrodzona złotym medalem na Międzynarodowych Targach Poznańskich w roku 1983.

Chociaż aparat był w masowej produkcji dopiero od połowy lat 80., prace projektowe trwały już w 1977 r. Wówczas rozpoczęto zgłaszanie patentów dotyczących tego modelu, których przedmiotem były: regulator głośności dzwonka – plastikowa przesłona ,układ mocowania tarczy numerowej, wreszcie najważniejsze – design całości obudowy w roku 1979– widoczny na jednym ze zdjęć powyżej, oraz – dopiero w roku 1985 – klawiatura wybiorcza .

Istniały różne wersje w zależności od:

·         zastosowanego dzwonka: mechaniczny (miniaturowy) lub elektroniczny

·         układu wybierczego: tarcza numerowa lub klawiatura (tylko impulsowa)

Dzwonek elektroniczny był prostym układem analogowym na tranzystorze, transformatorku oraz wkładce słuchawkowej W-66, identycznej jak w mikrotelefonie, jednak zamontowanej w podstawie. Regulacja głośności realizowana plastikową przesłoną. Czerwona dioda LED sygnalizuje dzwonienie (Unitra CEMI CQYP-40, była też krótka seria z diodą z zieloną). Natomiast wersja z dzwonkiem mechanicznym nie posiadała diody. Sam dzwonek był zminiaturyzowany w porównaniu do typowego.

Klawiatura wybiercza występowała w zasadzie tylko impulsowa, choć instrukcja obsługi wspomina o wersji tonowej. Takiej jednak nie zaobserwowano – być może nigdy nie weszła do produkcji, a istniejące wcześniej klawiatury tonowe do Tulipana były zbyt dużych rozmiarów. Układ wybiorczy znajdował się na klawiaturze (oprócz wersji 324), a konstrukcja aparatów z klawiaturą była identyczna z tymi na tarczę. W ostatnich latach produkcji przeprojektowano płytę główną, na której znalazł się scalony układ wybierczy, a sama klawiatura pozbawiona została własnej elektroniki. Jednak ta wersja (324) występowała tylko z dzwonkiem mechanicznym.

Cena dotyczy 1 szt.