Rok z życia szefa zespołu F1 w wydaniu Guenthera to emocjonalna i humorystyczna opowieść. Tylko czy pisząc podejrzewał, że tak szybko po jej ukazaniu skończy się jego kariera szefa zespołu? Czy ta pozycja mogła mieć wpływ na koniec jego kariery? Wiele razy powtarza, że ten sport to jego życie. Powtarza, iż właściciel zespołu nie czytał tych wspomnień, choć wydał na nie zgodę. Jednak liczba ludzi, którym nie szczędzi sarkazmu i ironii mogła mieć sporą chęć odwdzięczyć się. Nie pozostawia w niej suchej nitki na FIA, sędziach, szefach zespołów, zawodnikach, dziennikarzach. Chyba wystarczy, chociaż… Pamiętnik, wydany oczywiście z pomocą marketingowców i pod wpływem netfliksowej serii o F1 ( która przysporzyła Guntherowi sporo fanów) oscyluje od rozpaczy do euforii, kipi wściekłością a zarazem wiarą i pragnieniem sukcesu i tak na zmianę. Napisany językiem, znanym ze wspomnianej telewizyjnej serii nie pozwala nie uśmiechać się przez większość kart książki. Wulgaryzmy, które ją tworzą, są z jednej strony wynikiem stylu Gunthera, który jak powiada uczył się języka od mechaników, z drugiej na pewno celowym zabiegiem marketingowym. Jednak Gunther to nie tylko błazen i śmieszek, jak wielu chciałoby go widzieć. Tu popełnią duży błąd. Ogromne doświadczenie i znajomość motorsportu od podstaw sprawiają, że jest twardym graczem w tym sporcie inaczej nie robiłby tego co robi już tyle lat. Pod płaszczykiem ironii i sarkazmu kryje się człowiek o szerokim światopoglądzie. Bardzo ciekawe są wspomnienia o współpracy z Nikim Lauda, o pracy w rajdach - może kiedyś ten temat ukaże się w większej formie. Byłoby to na pewno interesujące. A końcowa dedykacja chwyta ze serce.