Od strony rumowisk powiał wiatr, po- derwał chmurę ceglanego kurzu i poniósł w stronę stróżówki. Poza tą jedną muro- waną stróżówką z dawnych zakładów i wielkiego domu mieszkalnego Stanisława Lewarta nie pozostało nic. Dom, cztery budynki przemysłowe, garaże, magazyny, obie oficyny lewa, w której mieściły się laboratoria, i prawa, w której zamiesz- kiwała kiedyś rodzina Uriaszewiczów wszystko poszło. Los nie oszczędził nawet drugiej stróżówki, tej bliźniaczej; już po wszystkim, pewnej nocy hu- ragan przewrócił na nią naruszony przez bomby komin fabryczny. Lecz w tej pierwszej, jedynej oca- lałej z reszty zabudowań, można było ostatecznie zamieszkać. Więc zamieszkało się w niej po wojnie, od rana do wieczora oglądając przez okna rumowi- ska. Nie w tej chwili jednak, bo właśnie kurz zasłonił okna ceglastą chmurą. W pokoiku zrobiło się szaro. Wtedy stara Uriaszewiczowa podniosła oczy znad pasjansa.