Modną kobietą na tym obrazie jest urodzona w Grecji Marika, księżna de la Salle de

Rochemaure. Księżna zdobyła swój tytuł poprzez małżeństwo w 1905 roku,

ostatecznie rozwodząc się z mężem i zachowując pokaźne alimenty.

Notorycznie wykazywała się ekstrawagancją w wydatkach i rozdawała swoje

pieniądze kilku artystom swoich czasów, w tym Łempickiej i brytyjskiemu malarzowi

Marlowowi Mossowi.

Według Alaina Blondela księżna utraciła majątek w latach trzydziestych XX wieku

i wraz z córką Romaną wycofała się do alpejskiej wioski, gdzie żyła skromnie aż do

swojej śmierci w 1973 roku.

Na tym portrecie Łempicka uchwyciła jednak księżną u szczytu jej ekstrawagancji ,

elegancko ubrana w strój do jazdy konnej i przybierająca zapierającą dech w piersiach

pozę na czerwonym dywanie.

Lain Blondel przedstawia w Katalogu Raisonné następującą analizę stylistyczną tego

portretu: „Ten portret podkreśla dominujący efekt tej amazonki, umieszczając ją na

schodach wyłożonych czerwoną wykładziną. Sceneria, którą tworzy kolumna

i teatralnie imponująca zasłona, przypomina bardziej wejście do nocnego klubu lub

innego miejsca nocnego niż korytarz rezydencji książęcej. Żółte okna przekrzywionych

domów rzucają światło na kręte uliczki, przypominające filmy Murnaua”.

Łempicka musiała być zaintrygowana androgynicznym urokiem tej porywającej młodej

kobiety, której portret pod pewnymi względami przypomina ten, który Łempicka

namalowała później, przedstawiając swojego męża barona Kuffnera w 1928 r.

Na kilku zdjęciach reklamowych, które Łempicka wystawiła w swoim domu, właśnie ten

portret przedstawiający księżną, a nie Łempickiej męża, sugestywnie wiszący nad

jej łóżkiem. Właściwie Portret księżnej de la Salle stał się synonimem sztuki i stylu

Łempickiej. Portret ten był prezentowany na niemal każdej większej wystawie prac

artystki i jest symbolem siły i wyrafinowania jej sztuki.

Farby olejne na płótnie, werniksowane , wymiary: 50 x 30 cm, rama srebrna